Mojej terapii losy dalsze.

Dzisiaj pożegnałam się z panią A. Nie podejmę się terapii, ponieważ nie stać mnie na nią, a babka z poradni zdrowia psychicznego na NFZ, kompletnie mnie załamała brakiem wiedzy i profesjonalizmu.
Ostatecznie postanowiłam na razie odpuścić sobie terapeutowanie się. W przyszłości jednak muszę zająć się pracą nad swoim ChAD-em. Ponoć tu jest jej najwięcej do wykonania, tak powiedziała pani A. Na koniec życzyła mi wszystkiego dobrego. Ważne były dla mnie jej słowa uznania mojej pracy nad sobą. Powiedziała, że zaszłam bardzo daleko i to czuć w rozmowie ze mną, w atmosferze jaką tworzę. Że to ogromna wartość i żebym nie zapominała o tym jaką drogę przeszłam i ile osiągnęłam.
Najważniejsze bym teraz dbała o zdrowie. Nauczyła się choroby, popracowała nad bulimią. To są właśnie obszary do pracy. Powiedziała, że osobowościowo mam już dużo przepracowane i to przepracowanie było widać już w pierwszym kontakcie ze mną. Fajnie to słyszeć od kolejnego specjalisty. To dla mnie wiele znaczy. To znaczy, że jednak coś zrobiłam ze sobą. Że potrafiłam zrobić coś dobrego i nie do końca chyba tak oczywistego.

Pani A. powiedziała, że często na superwizjach jej szkolący się podopieczni wspominają, że potrzebują pacjentów, na których mogliby poćwiczyć pracę z zaburzeniami osi pierwszej, czyli te wynikające z choroby psychicznej a nie zaburzeń osobowości.
I jeśli ja bym się zdecydowała, to ona chętnie mnie komuś poleci. Powiedziała, że zapewne będę musiała wykazać się zrozumieniem, że jest to osoba szkoląca się i może nie tak sprawna terapeutycznie jak bym oczekiwała, ale nie o to ma chodzić, bo stażysta czy ktokolwiek to będzie miałby się skupić na mojej psychoedukacji w ChAD i ED.
Jakoś tak to zrozumiałam. Umówiłyśmy się, że ja się zastanowię i napiszę jej w mailu, czy jestem zainteresowana. Cieszę się, że chce mi pomagać ale jednocześnie mnie to peszy. Ona wie, że mam problem z przyjmowaniem pomocy. Zresztą podkreśliła to i choćby po to chciałaby zrobić coś dla mnie lub za mnie i jak powiedziała - fajnie by było, gdybym spróbowała to przyjąć.

Na koniec pojawił się jeszcze temat mojego terapeuty. Pani A. stwierdziła, że słyszy po mnie, że rzeczywiście potrzebuję przepracować to niefortunne moje z nim rozstanie.
Dzisiaj wiem jedno na pewno. Pan M. trochę sobie nie poradził z sytuacją i wyszło jak wyszło.
Na szczęście skończyło się dobrze. Cieszę się, że po latach wiem, rozumiem, mam taką wiedzę, że jestem w stanie ocenić jego błąd. Błąd człowieka, który przez wszystkie te lata pełnił w mojej głowię rolę jakiegoś boskiego bytu. Teraz jesteśmy równi. Myślę, że teraz bylibyśmy partnerami w terapii, ale wtedy był mi potrzebny jako autorytet, ojciec, bóstwo i facet, który mi po prostu imponuje.