Majowa niedziela

A dzień raczej szary i smutny. Wczoraj przemeblowałam pokój. Tak by coś się zmieniło. Cokolwiek. Wczorajszy i dzisiejszy dzień na przepustce. Siedzę w necie. Czytam Wojaczka. Smutny ten Wojaczek i ja smutna. Bulimia wczoraj mnie nieco sponiewierała. Mimo, że poszłam na ten drenaż limfatyczny, to jednak nie powstrzymałam się od objadania i prowokowania wymiotów. Było mi cholernie źle ze sobą. Ciężko upiornie, jakoś nie do wytrzymania.

Dzisiaj obudziłam się po dziesiątej. Koty już dłużej nie mogły wytrzymać i zaczepiały mnie. Wstałam. Dałam im jeść. Sama stanęłam na wagę. Uff.. nie przytyłam zbyt dużo. Tylko kilogram. Ceną jaką jednak płacę za wymioty jest opuchlizna na twarzy. Nie wygląda to najlepiej.

Może by wybrać się do kina? Muszę poprosić właścicieli mieszkania, żeby mi założyli rolety. Może ściany bym pomalowała. Może... Może położę się spać. Może skoczę do sklepu po papierosy. Byle jaka ta pogoda. Kwiatek muszę umyć. Zakurzone liście. Kurze wytrzeć w ogóle. Skoczyć po fajki. Położyć się spać. Nie jeść, nie rzygać. Nie myśleć ale może coś poczuć, bo nie czuję nic. Może na siłownię pójść. Nie, siłownia nie. Nie dam rady. Wykąpać się. Nalać wody do wanny, poleżeć. Pomalować paznokcie. Zaopiekować się sobą. Zatęsknić z Panem M. Powzdychać. Zadzwonić do matki. Nie, do matki nie. No bo co mówić?

Niedziela, jak żyć w te weekendy? Coś musi się zmienić. Idę po fajki. Pranie się pierze. Tęsknię za ekscytacją.