"Cisza rozstąpiła się jak kurtyna, ukazując kamienie, graty i skorupy, całe rumowisko mojego rozbitego życia. A potem na dalekim horyzoncie tej wizji wyrosła ogromna fala, zalała to wszystko, zagarnęła mnie i porwała w otchłań snu".
Szklany klosz, Sylvia Plath
"John T. Cacioppo i William Patrick, pionierzy neuronauk społecznych, utrzymują, że potrzeba relacji społecznych jest u człowieka tak silna, iż osoby odizolowane tworzą relacje paraspołeczne z domowymi zwierzętami. Oraz telewizją. Telenowele, życie prywatne grających tam gwiazd i gwiazdek, wzloty i upadki celebrytów – cały ten medialny, niekiedy tak drażniący, przemysł dla tysięcy samotnych jest atrapą życia w ludzkim stadzie. Jak facebookowi znajomi dla młodszych, tak bohaterowie z plebanii, klanu, rancza – dla starszych stanowią terapeutyzującą imitację prawdziwej bliskości i wspólnoty. Bo osamotnienie polega nie tylko na tym, że ty nikogo nie obchodzisz, ale też nie ma nikogo, kto powinien obchodzić ciebie."
"U Anny zaczęło się na studiach. Poczuła to któregoś zwyczajnego dnia: jak wchodzi w grząski czarny muł bez dna. Nie płakała. W chorobie afektywnej dwubiegunowej (CHAD) w depresji płacze się rzadko. Jest kompletny paraliż zamiast łez. Anna nie była też w stanie wejść do wanny z wodą, a nawet odkręcić kranu. Paraliż rozciągał się także na mycie. I na jedzenie. Chudła, nie mogła wyjść po zakupy. W głowie, w klatce piersiowej, w brzuchu, w całym ciele – ból. – Nie taki rozsadzający, rwący, jak przy oparzeniu, lecz głęboko i boleśnie zatrzaśnięty w człowieku [...].
[...] W manii rozpoczyna się biznesy, zakłada i otwiera firmy, wnosi o rozwód, oświadcza się i zaręcza, nic nie jest niemożliwe. Bliscy, którzy usiłują powstrzymać to szaleństwo, są wrogami i trzeba im wykrzyczeć w twarz prawdę: wstrętni, zazdrośni, wredni, niegodziwi, tylko rzucają kłody pod nogi.
Zdobywca wszechświata mało śpi, bo szkoda czasu na sen, skoro tyle spraw jest w zasięgu ręki. Ale nie czuje zmęczenia. Mało je. W głowie ciągły huk. Wszystko jest do zdobycia, ale wszystko umyka: woda, której nie można wypić. W manii pragnie się też seksu, często nie do opanowania. Idzie się do łóżka z byle kim, bez lęku o skutki. „Przewidywalność, logika, to wszystko idzie w kąt. Jest tylko ekstaza, euforia”
"Wiem, że mam to w jakimś sensie po mamie. Ona mi zaszczepiła takie kompulsywne zachowania. Nie na zasadzie jakiejś traumy czy patologii w moim domu, ale bywało, że moja mama zajadała życie – jadła na nudę, na stres. Jedzenie zawsze było jakąś formą rozrywki, nagrody, zawsze wzbudzało jakieś niezdrowe zainteresowanie. I ja to po mamie przejęłam, ale absolutnie nie chcę tutaj nikogo winić, bo ona zrobiła to nieświadomie.
Ale to trwało, bo bulimia, odwrotnie jak anoreksja, jest rodzajem uzależnienia. Jeśli już to bulimii bliżej do alkoholizmu." - Anna Gruszczyńska, blogerka, której kampania "Wilczo Głodna" ratuje życie wielu bulimiczek.
"Ostatnio przeczytała w gazecie artykuł o wypalonych pracownikach korporacji. – Zrozumiałam wtedy, że jestem wypalonym rodzicem – mówi. Ale w życiu nie powie o tym głośno. Ani o tym, że mocno popchnęła córkę tylko dlatego, że nie podniosła kurtki z podłogi. – Gdybym komuś powiedziała, miałabym przekichane. Nie miałoby wtedy żadnego znaczenia, że kocham swoje dzieci, tylko po prostu jestem nimi zmęczona. Byłabym złą matką i już! A to jak przyznanie się do porażki.
[...] Choć – jak pokazują różne badania – mężczyźni coraz bardziej angażują się w domowe obowiązki, to i tak w większości polskich domów kobiety prasują, piorą i przygotowują posiłki. Mężczyźni co najwyżej pomagają przy gruntownych porządkach. Odpowiedzialność za dzieci nadal ponoszą głównie kobiety.
Jak wynika z ubiegłorocznego raportu „Ciemne strony macierzyństwa”, często same są temu winne. Wprawdzie walczą o to, by partner je odciążył, ale tylko na ich własnych zasadach. Zazwyczaj nie chcą dzielić się z nim odpowiedzialnością za dzieci, lubią mieć pełną kontrolę nad życiem rodziny. A potem dziwią się, że są wykończone."
"Wyniki badania prowadzonego w ramach harwardzkiego projektu McLean Study of Adult Development napawają optymizmem. Aż 88 proc. osób zdiagnozowanych jako BPD po 10 latach od rozpoczęcia leczenia nie spełniało już kryteriów zaburzenia. Przy tym większość z nich wyraźną poprawę odnotowała w ciągu pierwszego roku po rozpoczęciu leczenia. Co więcej, objawy ulegają samoczynnej remisji wraz z wiekiem pacjentów. Eksplozja symptomów borderline następuje we wczesnej dorosłości. Utrzymują się zaledwie u 25 proc. 40-latków. W grupie 50-latków to już tylko 10 proc. Najszybciej zanikają: lęk przed porzuceniem i skłonność do samookaleczenia. Najdłużej chorym towarzyszą zaburzenia afektywne.źródło:
Najlepsze rezultaty lecznicze zapewniają specjalistyczne terapie. Jedna z nich została opracowana przez Marshę Linehan z Uniwersytetu Waszyngton. To odmiana terapii poznawczo-behawioralnej. Bardzo dobre rezultaty przynosi również, wywodząca się z tradycji psychoanalitycznej, terapia MBT.
W razie wystąpienia poważnych epizodów depresyjnych psychoterapia powinna zostać uzupełniona leczeniem farmakologicznym."
