Dziś stała się rzecz zdumiewająca. Otóż wróciłam na moją łąkę. Mogę jak kiedyś chodzić boso po trawie. Mogę czuć jej zapach. Świeci słońce, powietrze otula mnie ciepłem a cały krajobraz i płynące z niego wrażenia są kojące. W oddali odbywa się ta scena. Widzę też dwóch chłopców przy małym jeziorze, schowanych za wysokimi trawami, którzy stali się przypadkowymi świadkami tego milczącego upokorzenia.
Wszyscy tam jesteśmy. Jest piękny, letni dzień. To miał być taki piękny, beztroski, wakacyjny dzień.
Bardzo tęskniłam do tego miejsca mojego dzieciństwa. Tęskniłam za moją łąką. A teraz, po tak wielu latach, mogłam, mogę tam znów wrócić.
Do tej pory nie miałam odwagi. Próby powrotu natychmiast przeradzały się w ból i przerażenie. Nie sądziłam, że kiedykolwiek jeszcze będę mogła zobaczyć moje miejsce. A dzisiaj w jakiś wydawałoby się zupełnie przypadkowy sposób jestem tu. Oszołomiona ilością zapachów, barw i subtelnych dźwięków. Pięknem znajomego widoku sprzed lat. Rozległym, zachwycającym krajobrazem pól, łąk, rzeki, lasu, jeziora i biegnącej nieopodal polnej drogi. Wszystko jest takie jakim było wtedy. Moje. Moje. Moje. W niezmienionej postaci.
Mimo tego zachwytu, kątem oka po mojej lewej stronie cały czas dostrzegam ich. Wiem co dokładnie ma miejsce. Obracam się i teraz patrzę na tę, wydawałoby się niemożliwą, niewiarygodną sytuację. Moja uwaga skupia się na trzynastoletniej dziewczynce. Wiem co przeżywa, co czuje. Nie mogę w tej chwili zrobić nic więcej niż przesłać jej odczucie, przeczucie, myśl, że jestem blisko.
Nie mogę cofnąć tej sytuacji. Nie mogę zaprzeczyć, że to się wydarza. Nawet nie chcę. Chcę jej tylko powiedzieć, że wróciłam, by opowiedzieć jej jak bardzo ją kocham i jak poświęciłam jej całe moje życie, wszystko co mam, co mogłam mieć, by ją odnaleźć i w końcu uratować.
Dziwna rzecz. Jednym okiem patrzę na przemijanie i śmierć. Być może to jedyny sposób na przeżywanie przeze mnie żałoby i smutku. Ale drugie oko jest zwyczajnie niespokojne. Nie, nie z lęku tylko... z nudy.
Już nie pamiętam kiedy odczuwałam znudzenie. Ostatnie trzy lata spędziłam w wegetacji. I było mi wszystko jedno. A teraz okropna frustracja. Coś się mnie czepiło i suszy mi głowę żebym ruszyła tyłek. Tylko tym razem to nie jest jakiś przymus. Czuję wręcz jak z jednej strony nie mogę usiedzieć w miejscu, z drugiej kompletnie nie wiem o co mi chodzi, więc siedzę w miejscu ale strasznie się wiercę.
Czy dzieje się coś o czym nie wiem? Czy ma to związek z tym, co w sobie odkryłam? Wiem, że na pewno to dodało mi pewności siebie. Co mam dokładnie z tym zrobić? W jaką drogę mam wyruszyć? Dokąd i po co?
Jutro sesja. Co powie pani J.?A raczej co ja jej powiem?
Co mi do cholery chodzi po głowie?
To ciekawe ale to już chyba tak tydzień życie mnie woła. Chodź, zróbmy coś fajnego razem. Mówię tej sobie z przyszłości, że myślę o niej. Zrobię tyle, ile w mojej mocy żebyś nie cierpiała. Kiedyś zapyta mnie o to, czy aby wszystko dla niej zrobiłam. Upewniam się, czy to moje minimum i max w jednym to rzeczywiście wszystko.
O czym będziesz wtedy myślała? Z czym będzie najtrudniej? Kto Cię wówczas ukoi? Czym się wesprzesz?
Jaki będzie twój status materialny? Czy będziesz miała dach nad głową? Będziesz miała co jeść? Będziesz miała na leki, potrzebne rzeczy? Gdy już będziesz stara, schorowana i słaba, co będzie twoją siłą?
Odpowiadasz: "Ty mi powiedz. Powiedz co dla mnie zrobiłaś?"
Całe życie uczę się życia i siebie. Ale też nie zapominam dokąd zmierzam. Może fakt, że myślę o tobie, że zabiegam o tę mądrość dla nas wszystkich, sprawi, że nie będziesz czuła się tak nieszczęśliwa. Ostatnio martwię się jak to wszystko zniesiesz. Dlatego chcę żyć. Dlatego chodźmy.
Ostatni wpis zabrzmiał jakbym podsumowała swoje dotychczasowe życie. Ale pisałam go po omacku nad ranem po nieprzespanej nocy.
Nie mogłam zrozumieć dlaczego nie mogę zasnąć. Przecież ostatnie dni były wyjątkowe. I to dosłownie. Poczułam przypływ sił i pojawił się sens. Podjęłam kilka bardzo ale to bardzo ważnych działań.
Powrócił temat ostatniego związku oraz temat pracy. Obie te rzeczy ewoluowały w zaskakująco pozytywnym dla mnie kierunku. A wyglądało to mniej więcej tak, że niby z przypadku spojrzałam na te obszary z zupełnie innej perspektywy i przyrzekam wszystko stało się dla mnie jasne. Nie omieszkałam tego obwieścić komu trzeba, co wywołało kolejne przesunięcia, zmieniając bieg wydawałoby się dotąd beznadziejnych spraw.
A to doprowadziło mnie szczególnie w kwestii związku w tak nieodkryte dotąd rejony, że musiałam przeżyć swoisty szok polegającym na całkowitym zamrożeniu. Stan przedziwny. Skłonił mnie do przypuszczeń, że oto dzieje się coś szczególnego ze mną. W ciągu raptem doby dowiedziałam się o sobie rzeczy niepojętych. Okazało się bowiem, że w mojej osobowości a dokładnie seksualności drzemie potężna wypierana, tłumiona energia seksualna, która dzisiaj pragnie zamanifestować się wyjątkowymi, specjalnymi potrzebami.
Jestem przekonana, że została ona ukształtowana w wyniku traum seksualnych jakich doświadczyłam w dzieciństwie i wczesnej młodości. Okazuje się, że latami nie zdawałam sobie sprawy z własnego temperamentu seksualnego. Jego charakter jest dla mnie szokujący. Nie dziwię się, że musiałam stłumić wszystkie jego przejawy i ukryć w zupełnie niedostępnych dla mnie i nikogo zakątkach mojej psychiki.
Wygląda na to, że rzeczywiście przechodzę wzrost pokryzysowy i nagle w wyniku tego procesu wyłoniła się niczym góra lodowa jakaś kompletnie odłączona i pozostająca poza jakąkolwiek świadomością historia i cześć mnie.
I pomyśleć, że tak potężna siła jak tego typu energia seksualna była tłumiona przez wiele lat mojego życia.
Czuję, że mój czas pracy z panią J. dobiega końca. Tak jak z panem M., my też wykorzystałyśmy możliwości terapeutyczne. Pozostaje nam tylko wsparcie w sprawach bieżących. Wczoraj poruszyłam ten temat na sesji.
Pani J. wspomniała, że od zawsze wiedziała, że jej rola jest przede wszystkim towarzysząca, ponieważ mam narzędzia i zasoby żeby móc pracować nad sobą głównie sama. Powiedziała, że była przekonana, że sobie poradzę z tym kryzysem. Nawet gdybym miała znaleźć się w szpitalu, wierzyła, że w efekcie pojawi się u mnie wzrost pokryzysowy.
Ja zaś wspomniałam, że nie chciałam zwracać się do niej po pomoc w tamtym trudnym czasie również z tego powodu, iż mam świadomość tego, że moje prawdziwe życie i prawdziwe relacje dzieją się poza gabinetem terapeutycznym. I to od nich oczekiwałam interwencji i wsparcia. Bo tym co prawdziwie leczące w moim przypadku ale chyba w większości z nas jest szczera, bliska, akceptująca i pozbawiona lęku obecność, znaczących dla nas osób.
Z różnych ale zrozumiałych powodów, te ważne dla mnie osoby mogły na tamten moment zareagować tylko tak. Jednak dzięki szczerej rozmowie ze wszystkimi już po całym zajściu, dowiedziałam się, że w tym złym dla mnie czasie były ze mną akceptującymi mój stan myślami. Mimo przerażenia, niepewności i złości jak zareagować, czy nawet tego, że jedyne co mogą mi ofiarować, to czas na przeczekanie tego sztormu. Przystanęły ale nie odeszły.
To dla mnie bardzo ważna informacja na przyszłość.
Rozmowa o tym, co konkretnie każde z nas myślało, co czuło i jak trudna była to dla nas sytuacja, pozwoliła jeszcze bardziej zobaczyć się w tej pełnej barw palecie relacji. Ustaliliśmy jak zachowalibyśmy się w przyszłości, jeśli rozegra się podobny scenariusz.
To dlatego relacje z mojego życia poza gabinetem są tak ważne. To na nich i z nimi chcę pracować. Czuję, że ja i osoby, które zaprosiłam do mojego życia, jesteśmy odpowiednio do tej pracy wyposażeni. Możemy wzajemnie uczyć się od siebie, robić postępy i wzmacniać naszą więź.
A co z moją terapią? Na razie realizuję plan bezpiecznie i po najmniejszej linii oporu. Próbuję odnaleźć drogę do aktywizowania się zawodowo. Mimo, że wciąż pozostaję z myślą, że życie i świat nie są zbyt przyjaznym miejscem. Sensu nadal nie widać ale akceptacja dla tego stanu pozwala mi na większy spokój i w związku z tym mniejszy opór.
Jeśli uda mi się kiedyś wrócić do pracy na tyle, żeby być w lepszej sytuacji finansowej, będę chciała skorzystać jeszcze z terapii schematu oraz innych metod, które pomogą mi kontynuować pracę z traumami.
Kluczem jest tzw. powtórne rodzicielstwo w postaci terapeuty, któremu będę mogła powierzyć siebie.
Próbuję zrozumieć te schematy, z którymi idę przez życie. Tu link do artykułu na portalu Psychowiedza.com Lista schematów
Wydaje mi się, że mam ich całe mnóstwo.
Taki pierwszy, który od razu wyłapałam to jest schemat:
Nieufność/Skrzywdzenie – to przekonanie, że inni mogą nas zranić, wykorzystać, oszukać bądź poniżyć. Zazwyczaj powstaje na bazie takich właśnie doświadczeń dziecka: znieważania, wyśmiewania czy niesprawiedliwego traktowania przez rodziców, rodzeństwo, rówieśników bądź inne osoby.Ostatni wpis zakończył się tym, że terapeutka potwierdziła, że słyszy mnie i rozumie dlaczego nie chcę już dłużej starać się ratować siebie z tych ciągłych opresji życia, które mnie przerosło. Zadała wówczas pytanie jak chciałabym wobec tego aby wyglądało moje życie. Jak to by było gdybym mogła żyć po swojemu.
Odpowiedziałam, że na początek chcę zostać w domu. Chcę leżeć, chcę móc odpocząć od tej walki. Czasem wyjść do ludzi, tylko tych, z którymi naprawdę czuję się bezpiecznie. I tylko w zakresie, który mnie nie przebodźcowuje. Chcę leżeć w czystym mieszkaniu, nad czym nie umiem zapanować w tym stanie. Szczególnie gdy w grę wchodzą koty. Nie chcę myśleć o zakupach na jedzenie. Bo mimo, że wyszłam z bulimii mam trudność w czasie, gdy jestem tak słaba, z planowaniem jedzenia. Mam kłopot z myciem się. Czasem gdy nie wychodzę z domu, całymi dniami nie dbam o higienę. Nawet mycie zębów jest problemem.
Chciałabym mieć siłę pójść na spacer. Na przykład do lasu, gdzieś na łonie natury. Bardzo tęsknię za wsią, z której zostałam wyrwana jako 14-letnia dziewczyna. Od moich wiejskich widoków, ścieżek i dróg, lasów, łąk, pól i pięknej rzeki. Warszawa to moje miasto ale tęsknię za naturą. Chciałabym wyjść do moich ulubionych warszawskich kawiarni. Celebrować ten czas, gdy mogę siedzieć i obserwować świat. Lubię też wyjść do miejsc, w których mogę niezobowiązująco z kimś porozmawiać.
Nie chcę pędzić, nie chcę biec. Nawet nie chcę iść. A już na pewno walczyć o przetrwanie. Zamartwiać się finansami. Nie chcę musieć robić tych wszystkich rzeczy, których sensu nie rozumiem i do których nie mam nawet siły. I gdybym mogła mieć zasób w postaci finansów, takich, które są moje, a nie wynikają z pomocy innych osób, to po prostu żyłabym głównie przebywając w domu.
Terapeutka odpowiedziała na to, że ona słyszy, że ten krytyczny głos, który tak bardzo się zbuntował przez te ostatnie dni, to wcale nie jest agresywny, destrukcyjny rodzic, który chce wyrządzić mi krzywdę a już na pewno nie zauważa moich potrzeb, tylko rodzic na swój sposób opiekuńczy choć wciąż bardzo krytyczny, który wręcz wrzeszczał na mnie i na innych, chcąc powiedzieć: Dziecko! Gdzie ty się z tymi siłami wybierasz? Do jakiej pracy, na jakie terapie? Przecież ty ledwie już zipiesz. Dość! Ja absolutnie nie pozwalam!
I to jest bardzo dobra wiadomość, że on tak się zbuntował. I mną tak potrząsnął a przy okazji innymi.
Pani J. stwierdziła, że wierzy i rozumie, że to o czym jej powiedziałam, jak działam, jak mogę działać to jest moje absolutne maximum. Maximum, które wymaga teraz kroczenia po najmniejszej linii oporu. I zapytała mnie czy mam jakiś pomysł jak mogę zadbać o pomoc dla siebie w codziennych obowiązkach, ale też swoje finanse, tak abym mogła zapewnić sobie to absolutne minimum. Wówczas wspomniałam o pracy, której bardzo się boję, bo nie wiem co z takimi ograniczonymi zasobami mogę robić.
Spytała czy potrzebuję pomocy w przedyskutowaniu tematu pracy i jej poszukaniu. I czy przychodzi mi do głowy, czy ktoś mógłby mnie w tym wesprzeć. Odparłam, że potrzebuję każdej pomocy. Tylko nie wiem jak wytłumaczyć bliskim, a potem potencjalnemu pracodawcy, że naprawdę mogę bardzo niewiele. Ponieważ mój problem polega na tym, że w bezpośrednim kontakcie sprawiam wrażenie osoby pełnej werwy i całkiem ogarniętej.
To jest ta poza, która jest silniejsza od tej bezsilności, którą skrywam pod nią. Dlatego trudno wyczuć ile tak naprawdę mogę. I ja też wchodząc w ten stan ogarniaczki jestem przekonana, że dam radę więcej.
Pani J. stwierdziła, że będziemy o tym wobec tego jeszcze rozmawiać. A tymczasem żebym pozwoliła na ile to możliwe zaopiekować się sobą bliskim. Tym, którzy zechcą być dla mnie takimi dobrymi rodzicami i żebym również jej pozwoliła być jednym z nich.
Na koniec przyznałam się terapeutce, że boję się, że zapomnę o tym wszystkim, o czym rozmawiałyśmy. O swoim problemie z relacjami, o słabości, lęku, wstydzie i znów ucieknę w te wszystkie swoje obrony. Na co odparła: To ja pani przypomnę. Ja będę pamiętać.
Kiedy ostatnio rozmawiałam z terapeutką, gdy już udało jej się dzięki pytaniom o to jakie mam emocje w tym konkretnym momencie i jakie myśli, pochwycić mnie z tego potwornego chaosu, zaczęłam swoim zwyczajem podawać interpretacje tego kryzysu. W którymś momencie stwierdziłam, że być może rzeczywiście tak jest, że całym tym szukaniem pomocy i robieniem ze sobą porządku, próbuję ugrać czas, dzięki któremu nie muszę konfrontować się z życiem, ponieważ nie chcę żyć. Terapeutka podtrzymała ten wątek i zaczęła szczegółowo dopytywać o to, co to dla mnie oznacza nie chcieć żyć. Z jakiego powodu. Co jest dla mnie w życiu trudne.
Ku mojemu zdziwieniu opisywałam to moje spojrzenie na brak sił i chęci do życia i dlaczego naprawdę nie chcę już niczego robić w sposób bardzo klarowny. Opowiedziałam o początku, gdy prawdopodobnie musiałam się złamać tak porządnie po raz pierwszy w zderzeniu z G. i jego rodziną, co odpaliło już wtedy część tych skrywanych, kontrolowanych schematów z dzieciństwa. Opowiedziałam o tym jak od tamtej pory próbowałam łatać tę wyrwę ale po kolei przydarzały się tak absurdalne sytuacje jak pandemia, utrata pracy, nieudane próby podjęcia pracy, bardzo trudna sytuacja finansowa, ludzie, którzy nie potrafili zachować profesjonalizmu, a byli do tego przez to co robią zobligowani. Zwróciłam też wówczas uwagę ze względu na siłę przeżywanych emocji dotyczących sytuacji z G. na być może jakieś zdarzenia porzucenia i upokorzenia w dzieciństwie. To doprowadziło mnie z czasem do cptsd i terapii traumy. A to do świadomości, że terapia technikami, którymi dysponuje pani J. jest nie wystarczająca. Długo poszukiwałam psychotraumatologów, ale też kogokolwiek do pracy z ciałem, ponieważ nie tylko nie byłam w stanie emocjonalnie przejść przez swoją historię życia. Moje ciało trzymało całe to uderzenie, pamięć, emocje, flashbacki w ogromnym, bolesnym napięciu.
Zaczęłam czuć coraz większe wyczerpanie. Wszystkie terapie i zajęcia okazały się płatne. Szukałam, pytałam w wielu miejscach. W końcu udało mi się znaleźć nieodpłatne warsztaty pracy z ciałem i głosem i gdy umówiłam prywatne konsultacje z terapeutką prowadzącą te warsztaty, okazało się, że poległam przy zderzeniu ze świadomością istnienia, posiadania przeze mnie ciała. Dotarło do mnie bowiem jak bardzo go nienawidzę. I to był właściwie mój koniec. Koniec szukania rozwiązań. To było dla mnie za dużo.
Terapeutka wysłuchała mnie i powiedziała, że sądzi, że to o czym powiedziałam jest bardzo prawdziwe. Przytoczyła sytuacje z ostatnich lat, o których wiedziała potwierdziła, że ma identyczne zdanie na ten temat. Dlatego tym bardziej wierzy i rozumie, że to wszystko mogło mnie powalić.
Powiedziała, że wierzy, że nie chcę i nawet nie mam już siły udawać, że chcę żyć. Oczywiście zaznaczyłam, że absolutnie nie zamierzam się zabijać ale nie chcę już nic robić. Nic. Zapytała, gdybym zatem nie musiała robić tego co uważam, że muszę lub trzeba, to jak chciałabym by wyglądało moje życie chociażby w najbliższych dniach, czy tygodniach. Odpowiedziałam bez potrzeby zastanowienia.
Ale opiszę to mam nadzieję w kolejnym poście.
Cytowany fragment książki "Gwiezdne dziecko" pochodzi z filmu "C'mon C'mon"
"Aby odwiedzić planetę Ziemię, musisz urodzić się jako ludzkie dziecko. Najpierw nauczysz się używać swojego ciała. Poruszać rękami i nogami, podciągać się do pionu. Potem nauczysz się chodzić i biegać. Używać rąk oraz wydawać dźwięki i składać słowa. Powoli zaczniesz sobie radzić. Tutaj jest cicho i spokojnie ale tam zaleją cię barwy, wrażenia i dźwięki. Zobaczysz tyle żyjących stworzeń. Niesamowitych roślin i zwierząt. Tutaj nic się nie zmienia. Tam wszystko jest w ciągłym ruchu. Zanurkujesz w ziemskiej rzece czasu. Tak wiele się tam nauczysz. Tak wiele poczujesz. Przyjemność i strach. Radość i rozczarowanie. Smutek i zachwyt. W pełnym olśnień mętliku zapomnisz skąd pochodzisz. Dorośniesz. Będziesz podróżować i pracować. Może będziesz mieć swoje dzieci albo nawet wnuki. Latami będziesz próbować pojąć to szczęśliwe, smutne, pełne, puste, wciąż zmienne życie, którym żyjesz. A gdy przyjdzie pora powrócić na swoją gwiazdę, może być ci trudno pożegnać się z tym przedziwnie pięknym światem."
Film obfituje w mnóstwo mądrych, pięknych myśli i dialogów bohaterów.
Jest taka scena w tym filmie. W której mały Jesse, będący pod czasową opieką wuja Johnny'ego ukrywa się przed nim w tłumie ulicy, gdy ten rozmawiając przez telefon, chwilowo traci czujność i chłopiec znika z jego z oczu. Johnny wpada w popłoch i zaczyna nawoływać Jesse'go. W końcu zauważa go po drugiej stronie ulicy i zaczyna biec w jego kierunku. Chłopiec uciekając przed wujem, wsiada do autobusu, który właśnie zatrzymał się tuż obok. Johnny wskakuje za nim i siada obok chłopca, tuląc go w przerażeniu.
Johnny: Co my tu robimy? Jesse: Nie wiem. Johnny: To się mogło źle skończyć. Jesse: Nie potrzebuję cię. Johnny: Totalnie potrzebujesz.
Wieczorem Johnny dzwoni do swojej siostry, matki Jesse'go, Viv i opowiada jej całe zajście.
Viv: On czuje, że jest chujowo, OK? I na swój niezborny dziecięcy sposób mówi: "Czuję, że straciłem kontrolę. Poradzisz sobie z tym? Zaopiekujesz się mną? Jeśli od ciebie ucieknę, schowam się albo wskoczę do autobusu, będę bezpieczny. "
Johnny: Czuję się jak w jakiejś pierdolonej fantazji. Że niby wszystko mam pod kontrolą. Pomogę ci, nakarmię. Spakuję, kiedy nie mam, kurwa, pojęcia co robię.
Viv: Witaj w moim pierdolonym życiu. Nikt nie wie co robi. Nikt nie wie jak chować dzieci. Po prostu ciśniesz dalej.
Johnny: Biegałem, wołając jego imię. Zobaczyłem go po drugiej stronie ulicy. Pognałem do niego, krzycząc: "Jesse!" Był zły i wystraszony. Odwrócił się i wsiadł do autobusu. To okropne, ale mam wrażenie, że jest rozpuszczony. Albo ja.
Myślę, że każdy z nas czasem czuję się jak ten chłopiec, wuj, czy matka.
