Siostrzeniec

Siostrzeniec moj zachorowal. Na razie nie wiemy co to, ale jutro idziemy do lekarza psychiatry.
Moim zdaniem jest bardzo powaznie. Rodzina bagetelizuje problem i sprowadza go do zawodu milosnego oraz zbytniej wrazliwosci, to jest standardowo: "Daj spokoj i wez sie w garsc" "Tego kwiatu to pol swiatu" itp.
Moja siostra, a jego matka wyslala syna do corki i ciotki, by ogarnely jej dziecko, a ojciec niestety sam wymaga leczenia, choc mowi sie o nim (mowi moja siostra), ze to cwaniak i prostak i generalnie konczy na obrabianiu mu tylka. Sa rozwiedzeni, maja swoje gierki i poza tymi gierkami nie zdaja sobie sprawy, jaki dramat dzieje sie z ich dziecmi. Moja siostrzenica juz od wielu lat jest pod opieka lekarza psychiatry.

Ja zas uwazam, ze ich ojciec jest chory psychicznie, byc moze to takze dwubiegunowka, ale tego nikt nie stwierdzil, bo nie mial kto. Poniewaz to malomiasteczkowa mentalnosc, totez otoczenie zupelnie nie rozumie skali problemu, gdzie temat psychiki ludzkiej jest dosc kontrowersyjny. Takie tam, duzo by pisac, Bolesne jest dla mnie to, ze moja rodzina tak bardzo bagatelizuje tego typu sprawy, ze D. nawet nie powiedzial matce o tym, ze tak bardzo zle sie czuje.

Problem jest tego typu, ze procz silnego pobudzenia i stanow lekowych sa omamy. Omamy, o ktorych dowiedzialam sie latem zeszlego roku, podczas krotkiej rozmowy z D. To byla nasza pierwsza dluzsza rozmowa od lat. Nie wiedzialam jak go dalej o to podpytac. On przypadkowo powiedzial cos w zarcie. Ja jestem bardzo wyczulona, wiec zart, zartem, ale cos mnie w tym zdziwilo, zaczelam dopytywac no i sie przestraszyalm, ze to cos powaznego. Powiedzialam D., ze to brzmi niepokojaco, a nie zabawnie. Po reakcji zauwazylam, ze czuje sie skrepowany, wiec zmienilismy temat. Nie chcialam, by poczul sie zaatakowany. Powiedzialam pozniej mojej siostrzenicy, a jego siostrze, ktora mieszka tu w wawie, czego sie dowiedzialam. A. probowala delikatnie wypytac D. o "te rzeczy". Dosc enigmatycznie potwierdzil. No wiec wiedzielismy od lata w sumie we troje, ze jest cos na rzeczy. Nie moglam nic zrobic. Naciskac. A. tez nie. No a teraz jest bardzo zle.

Musze zajac sie jakos soba. Przez ostatni tydzien az do wczoraj byla u mnie moja przyjaciolka, ktora jest/byla w bardzo ciezkim stanie psychicznym. Wczesniej byl D. kolega, ktoremu tez pomagalam. Obawiam sie, ze to nie przypadek, ale moja ucieczka przed soba i przed swoimi sprawami. Tak czy owak, musze pomoc siostrzencowi. Niestety chyba jestem jedynym czlonkiem mojej rodziny, ktory i rozumie i traktuje powaznie tego typu sprawy.

Moja terapeutka wie o wszystkich moich interwencjach. Mowi, ze mam jakies kosmiczne mozliwosci kontenerowania emocji - wlasnych i ludzi. Pytalam ja, czy ona domysla sie po co mi te wszystkie emocje i wyglada na to, tak juz w polaczeniu z moja wlasna interpretacja, ze to po czesci potrzeba bycia akceptowana przez otoczenie w chwilach mojego niedopisywania. Prawdopodobnie probuje zasluzyc na to, by takze inni starali sie mnie chociazby tolerowac, gdy choroba sprawia, ze staje sie nieznosna, czy po prostu niewygodna.
Po dluzszym przemysleniu sprawy, uwazam, ze tak jest. Przygotowuje sie psychicznie do zakonczenia z koncem kwietnia drugiej terapii. Odtad zostana mi juz tylko ludzie, z ktorymi musze nauczyc sie tworzyc rowne relacje. Miedzy innymi brac, ale i dawac bez bawienia sie w terapeute.
To dosc zlozona sprawa. Zaczynam terapie grupowa 27 kwietnia. Boje sie, ze nie bede miala do kogo sie zwrocic, gdy naprawde bedzie ciezko, a przeciez nauczylam sie mowic o tym tylko lekarzom i tu na blogu. Najwyzej znow przeniose moje zycie emocjonalne tutaj wlasnie, a w terapii grupowej bede rownolegle pracowac i uczyc bycia z ludzmi - soba.

Boje sie polozyc spac. Dalam siostrzencowi mala dawke mojego leku przeciwpsychotycznego. Zasnal. W dzien dalam mu benzodiazepine, ktora co prawda spacyfikowala go na dwie godziny, ale po dwoch znow bylo duzo leku i bardzo duzego pobudzenia. No wiec na wieczor dalam mu te dawke antypsychotyka. Mocno go scielo i mocno stlumilo i wreszcie zasnal. Siedzialysmy przy nim z siostrzenica. A. pojechala juz do siebie, bo jutro do pracy, a ja siedze obok luzka, na ktorym spi D., ktory budzi sie co jakis czas. Za pierwszym razem zbudzil sie, zjadl cos, napil wody i znow polozyl i zasnal. Pytalam jak po tym leku sie czuje. Powiedzial, ze mysli nie ma juz tych strasznych. No a potem juz tak glebiej zasnal, ale od jakichs trzech godzin wybudza sie co jakis czas regularnie na krotka chwile, raz na jakies 30 minut. Mowi cos przez sen, albo pyta mnie o cos. Czasem z sensem, czasem bez.

Bardzo sie przejmuje, bo nie wiedzialam, ze on tak sie meczyl z tym wszystkim. Obawiam sie, ze moze sie skonczyc skierowaniem do szpitala. Nie bylo po nim widac, gdy widzielismy sie w piatek, ale tez jest tak, ze go nie znam dobrze. Dopiero gdy posiedzialam z nim dzisiaj od rana, zobaczylam jak ten chlopak cierpi psychicznie i fizycznie. Wtedy chwycilam za sluchawke i dzwonilam po wszystkich znanych mi lekarzach, zeby ktos go przyjal natychmiast. Jutro o 11stej idziemy do lekarki, ktora jest tez diagnosta.
Bardzo przezywam. Nie mialam pojecia jak z nim rozmawiac. Pytac, nie pytac. Nie wiedzialam co wlasciwie jest grane. Na ile moge sobie pozwolic w rozmowie z nim. A zauwazylam, ze D. przy calej swojej wrazliwosci jest bardzo skrepowany ta cala sytuacja.
Nie wiem czy polozyc sie spac, bo boje sie, ze gdy wezme swoja standardowa dawke na noc, to moge sie nie obudzic, gdy cos sie z nim bedzie dzialo. Zaluje, ze nie skontaktowalam sie w dzien z moja lekarka albo terapeutka. Przeciez, by mi poradzily co robic, a ja jakos tak na wlasna reke wszystko i strasznie glupio. Moze powinnam byla jechac z nim na Izbe Przyjec tu w Wawie, ale w sumie nie wiedzialam, ze jest tak zle. Oby teraz przetrwac do rana. Oby nie wydarzylo sie nic zlego do tego czasu.

Strasznie czuje sie winna. No nic. Trudno.