Sabotujące borderline.

Przy tak ogromnym nawarstwieniu i natężeniu bardzo trudnych sytuacji, następujących niemal po sobie, moja psychika zaczęła znosić całkiem spokojnie kolejne niewiarygodne epizody z mojego życia. Ostatni przerósł moje wyobrażenia na swój temat, ale jednocześnie wyniósł mnie na poziom świadomości tego co się zadziało od strony mojej psychiki. I to jest w sumie całkiem ciekawe.

Pierwsze dwie godziny od zdarzenia były najtrudniejsze, ale przez cały ten czas, mimo zalewającej moje ciało adrenaliny, szukałam rozwiązań i rozwiązania te znalazłam całkiem sprawnie. Był to ten rodzaj stresu i ten wybuch adrenaliny, który właśnie takie rozwiązania pomaga osiągnąć. Pomaga osiągnąć, wydawałoby się wcześniej, niemożliwe.
Stres obecnie utrzymuje się nadal, ale głównym zapalnikiem było owo wydarzenie, którego siła i rozmach pchnęły mnie o lata świetlne, tam, gdzie dotąd nie miałam szansy dotrzeć.
Z lęku, z bezsilności, z niewiary... czy nawet z lenistwa.

Pozwolę sobie stwierdzić za innych: funkcjonujemy lepiej, gdy balansujemy na krawędzi, czyli tam, gdzie nasza osobowość ma pożywkę, karmi się, rośnie w siłę, podnosi z kolan. To znowu wskazuje, że mój borderline żyje i ma się dobrze i nie traci czasu na nudne przestoje.

Z pewnością uzależniłam się od stresu. Nie mogę tu pisać o szczegółach, ale chodzi o dość poważne rzeczy, które mają miejsce od dawna, a na które patrzę świadomie dopiero krótką chwilę. Nie dostrzegałam tego do tej pory. Właśnie dotarło do mnie, że cały czas moja siła życiowa balansowała i balansuje na krawędzi. Tak właśnie wygląda moje życie. To wszystko jest tak zawoalowane przez moją sabotującą psychikę i przez sposób w jaki do tego podchodzę, że niemal zupełnie niewidoczne.

Czy bordrerline wycisza się z wiekiem? Hm, no cóż, idąc moim tropem rzekłabym, że bordreline z czasem  może ewoluować w postać bardzo inteligentną. Nie ma wybuchów, pokazówek, spektakli, ale za to jest jeszcze bardziej ciekawie. Ponieważ żyje się w poczuciu, że się dojrzało, że kontroluje swoje zachowania. W poczuciu, że jest się ok i nie odstaje wreszcie od tych "normalnych". Czujemy, że nasze życie zmieniło się na lepsze, choć tak naprawdę zmieniły się tylko narzędzia i środki, w których przebiera nasza psychika. A przecież uczymy się całe życie i... znajdujemy nowe środki, rozwiązania...
Życie nadal jest krawędzią, bardzo złudną, bardzo ryzykowną w skutkach, niebezpieczną.
A im bardziej ryzykownie tym lepiej się oddycha, lepiej czuje życie. Z tym, że tak naprawdę nikt nie ma o tym pojęcia. Nawet my sami.

Im bardziej jesteśmy zmuszeni być dostosowanymi (czy to na skutek zewnętrzny, czy nacisków z wewnątrz), tym większe pole zostawiamy inteligentnemu bordreline. Obawiam się, że konflikt wewnętrzny jest głównym wyznacznikiem tego jak zawoalowaną postać przyjmie nasze borderline.
Ono nie ustępuje nigdy. Nikt z nas nie chce się go pozbyć. Bez niego jesteśmy bezbronni.
Z nim sprawczy i wolni. Wolność poza świadomością, poza odpowiedzialnością, to wolność najwyższa - wolność poza prawem.

Co mogę teraz z tym zrobić, skoro już o tym wiem? Nic. W tym cichym porozumieniu ze sobą nie zamierzam niczego zmieniać. Ponieważ dostrzegam w tej formie zaburzenia sporo praktycznego zastosowania.
Całkowite wyzdrowienie byłoby jednoznaczne z lobotomią. Brak emocji to brak napędu. Tak to rozumiem. Może gdybym miała 20 lat i zaczynała od tego miejsca - byłoby sensowne nad wyzdrowieniem pracować. Ja zaczęłam od postaci bardzo zaburzonej, bardzo destrukcyjnej i dla mnie i dla otoczenia, a dzisiaj jestem tu.

Wydaje się, że bordreline jest też narzędziem samym w sobie. To nie tylko zaburzona osobowość, ale mechanizm, który pomaga przetrwać i chroni przed destrukcyjnym lękiem, nawet jeśli to tylko lęk wyimaginowany.

Zobaczymy jak będę funkcjonwać np. za pięć lat.