Jestem z siebie zadowolona. Mieszkanie jest czyściutkie, tylko okna i niestety materace do uprania zostały. Okna umyję sama, ale fotele, materace trzeba potraktować jakimś profesjonalnym sprzętem, bo są zasikane i mimo moich starań, szurowania tego, niestety zapach nie schodzi.
Ale zdecydowanie zdrowiej się mieszka w czystym otoczeniu. Jeszcze tak wyszło, że pomogłam w generalnych porządkach G. Naharowałam się wczoraj i dzisiaj, ale tak się dogadaliśmy, że on pomoże mi z kasą, a ja mu z mieszkaniem. Myślę, że jak najbardziej jesteśmy kwita. Dzięki tej kasie i tej, którą jeszcze miałam, mogłam opłacić mieszkanie. Natomiast resztę miesiąca przeżyję na karcie kredytowej. Dług w banku się pogłębia, ale może coś wymyślę, może coś się zmieni. Teraz mam chwilkę oddechu, bo wiem, że nie wiszę właścicielce za mieszkanie i czuję się z tym dojrzalsza.

Z G. wyszła dziwna sprawa tak w ogóle. Myślałam, że on zdecydowanie nie ma ochoty dzielić ze mną życia, a poza tym jestem dla niego stara i nieatrakcyjna. W piątek wszystko się skomplikowało.
Wcześniej, w tygodniu napisałam mu sms dotyczący moich odczuć odnośnie naszej relacji. Z wyrzutem wyznałam, że nie ma go wtedy, gdy go potrzebuję, a poza tym będąc w tak dramatycznej sytuacji finansowej nawet nie mogę liczyć na jego wsparcie. No i się zaczęło, ale długo by o tym pisać.

Mogliśmy się dopiero zobaczyć w piątek w nocy po jego pracy i porozmawiać jak ludzie. Byłam w stu procentach przekonana, że on naprawdę nic do mnie nie czuje i nawet niezbyt lubi spędzać ze mną czas. Postanowiłam postawić sprawę jasno. Powiedziałam mu, że jestem w nim w jakimś stopniu zakochana i to jest ten problem, który komplikuje naszą dotychczasową umowę i musimy się rozstać w zaistniałej sytuacji. Zastanawiałam się czy przyznać się do tego uczucia, czy nie. Uznałam, że po takim wyznaniu nie będę się wstydzić i obawiać odrzucenia. Czułam się odrzucona już od bardzo dawna. Chciałam tylko żeby wiedział dlaczego nie mogę w naszym układzie już trwać. Jego reakcja mnie zaskoczyła, bo powiedział coś stylu, że nie chce mnie stracić, ale bardzo boi się zmiany swojego dotychczasowego życia i nie wie co ma zrobić.

Jego przerażenie i jednocześnie jakaś rozdzierająca go od środka ambiwalencja uświadomiły mi, że decyzja jest dla niego w tym momencie nie do przeskoczenia. Bardzo mu współczuję i jeśli tak będzie dla niego lepiej, powinniśmy się rozstać. Zresztą, jeśli to pójdzie w kierunku, że mamy być razem, to i ja będę miała duży problem, bo również moje życie bardzo by się zmieniło. Ja też musiałabym się wielu rzeczy jeszcze nauczyć.

Martwię się o niego, o to, że tak wiele go to kosztuje, i że w ogóle musi decydować w tak ważkiej sprawie.
A ja, cóż. Nie mogę być z nim blisko. Nie mogę bo cierpię, a to mnie zabija i pogrąża w jakiejś przewlekłej rozpaczy. Moim zdaniem nie powinniśmy być ze sobą. Powinniśmy pozwolić sobie odejść. Może tak będzie lepiej.