Czas, który mi dano.

Minął tydzień jak wróciłam do Warszawy. Trzymam się całkiem nieźle. To prawda, przez ostatnie dni miałam okazję spotkać się z kilkoma osobami a nawet udać się na ognisko, moje pierwsze od lat. Ku mojemu zdziwieniu nie miałam kłopotu z tym, że znam tylko jedną osobę z ponad kilkunastu innych. Bawiłam się wyśmienicie huśtając na huśtawce i śpiewając chyba najgłośniej ze wszystkich piosenki, do których wtórowali nasi dzielni muzycy.

Od kilku tygodni namiętnie zaczytuję się w tematyce afgańskiej. Historia, ludzie, polityka - interesuje mnie wszystko. To moje pierwsze od lat kilkunastu zainteresowanie czymś. Kiedyś, w liceum interesowałam się psychologią. Chciałam pójść na takie studia. Niestety miałam przeciwników tej idei w postaci moich dwóch starszych sióstr. Przekonały moją matkę, że przecież nie ma pieniędzy na moje studiowanie i nie ma potrzeby bym dalej była na utrzymaniu ojca i matki.

Dwa lata później mieszkałam już w Warszawie. Na studia wybrałam się jeszcze później dostając się do Wyższej Szkoły Promocji, gdzie zamierzałam studiować reklamę. Pierwszy semestr poszedł mi całkiem dobrze. W tym czasie bardzo mocno chorowałam na bulimię, wykańczała mnie okrutnie. Tak samo jak mocno nadwyrężała nasz (mój i mojego chłopaka) budżet domowy. Było to powodem wielu udręk, tak, że nie miałam siły zmierzyć się z egzaminami, które wydawały się być nie do przeskoczenia.
 
Już w liceum, jako jedyna miałam taki przywilej, że nie musiałam odpowiadać przy tablicy.
Podczas, gdy inni byli wywoływani do odpowiedzi, ja siadałam w pierwszej ławce i odpowiadałam na pytania pisemnie. Wszystko dlatego, że strasznie emocjonalnie i lękowo reagowałam na odpytywanie. Nie byłam w stanie odpowiadać na głos. Stąd też odpowiedzi pisemne. Możliwość taką zapewniło mi zaświadczenie od prowadzącej mnie wówczas psychiatry.

Zatem, gdy nadszedł czas egzaminów pisemnych na uczelni, byłam tak bardzo wystraszona oceną i wymęczona bulimią, że zwyczajnie rzuciłam studia. Nigdy na nie nie wróciłam.

Bulimia ciągnęła się latami. Do tego wywracające co chwila na drugą stronę moje życie BPD, sprawiło, że kompletnie nie było we mnie miejsca na jakiekolwiek zainteresowania i pasje.
Wydałam ponad dwadzieścia tysięcy złotych na terapię, która przecież trwała ponad pięć lat.
Żyłam w ciągłym lęku o to czy dotrwam do pierwszego.

Nie było we mnie miejsca na to, by choć przez chwilę żyć czymś innym, niż to co działo się we mnie.
Terapia sprzyjała temu zjawisku, gdyż opierała się na analizowaniu mnie samej i tylko mnie.
Owszem była jeszcze praca, ale ona wynikała raczej z przypadku, z tego, że miałam dość rozwinięte umiejętności komunikacyjne i interpersonalne. Nie czerpałam z niej jednak jakiejś specjalnej przyjemności. Może poza dwoma okresami, kiedy prawdopodobnie byłam w psychozie.

Tak też mijały lata, a ja nie miałam absolutnie kontaktu z tym co na zewnątrz mnie. Naprawdę bardzo rzadko zdarzało mi się skupić dłużej na czymś uwagę. Byłam przeświadczona, że nie ma na świecie ani jednej rzeczy, która mogłaby mnie jakoś bardziej pociągać. Wszystko wydawało się takie przewidywalne. Ludzie nudni i kompletnie oderwani od rzeczywistości. Myślałam tak bardzo długo.

Teraz zdaję sobie sprawę, że od rzeczywistości byłam oderwana także i ja. Ciągle skupiająca na sobie uwagę, zabiegająca o nią. Owszem, jest wytłumaczenie na to i jest ono zapewne słuszne.
Prawie wszystkie lata swojego dotychczasowego życia poświęciłam na upominaniu się o tę jakże istotną uwagę, której nie otrzymałam jako dziecko.

Przez ponad pięć lat łudziłam się, że postawa mojego terapeuty wobec mnie wypełni tę lukę. I tak by właściwie było, gdyby terapia nie dobiegła końca. Dopóki trwała, czułam, że jest ktoś, kto daje mi uwagę i wsparcie. Mój terapeuta zgodnie ze swoim stanowiskiem informował mnie, że wraz z upływem czasu, nauczę się dzięki terapii opiekować sobą. Cóż, nie udało się. Kompletnie nie byłam gotowa przyjąć na siebie tej odpowiedzialności. Prawdopodobnie nawet nie miałam na to ochoty.

Tak też po pięciu latach terapii, mimo wielu zmian i plusów z nich płynących, wyszłam z tym samym brakiem, z którym pojawiłam się u mojego terapeuty, tj. z potrzebą absolutnej akceptacji i poświęcenia, jakie daje matka niemowlęciu.

Z tą tak ogromną dziurą w sobie, z tym potężnym brakiem, żalem, tęsknotą, rozczarowaniem, zostałam ponownie sama. Zakończenie terapii przeżyłam jako opuszczenie, podobnie jak to wczesnodziecięce przez matkę.

Kiedy człowiek przez większość życia nosi w sobie taką pustkę i taki brak, może jedynie na różne sposoby uciekać przed konfrontacją z tym przykrym doznaniem. W przeciwnym razie, życie staje się nie do zniesienia. Naprawdę nie ma już w nim miejsca na nic, co mogłoby być na dłuższą metę konstruktywne.

W ciągu ostatniego roku, moje życie niebezpiecznie przyspieszyło. Mocno mną zachwiało, co przyniosło w konsekwencji wiele złego dla mnie. W październiku zeszłego roku zaczęłam zwalniać tempo destrukcyjnego pędu na rzecz depresji. W listopadzie zaczęły się zwolnienia lekarskie, dni kiedy to nie byłam w stanie podnieść się z łóżku. Grudzień rozpoczął się próbą samobójczą, a następne miesiące do kwietnia były jednym ciągiem hospitalizacji od IPiN począwszy, przez Komorów na Tworkach kończąc.

Przez cały ten czas utrzymywała mnie jedna kojąca myśl. Chodziło mi o pewnego mężczyznę, który swoją powierzchownością mocno przypominał mojego terapeutę. Miałam do niego ogromną słabość, wręcz do niedawna. Ba, byłam przekonana o tym, że go kocham. Każda chwila z nim spędzona była dla mnie czymś bardzo ważnym. Myślałam, że kiedyś nadejdzie taki moment, że on poczuje to samo co ja. Byłam cierpliwa, czekałam. Był dla mnie tak ważny. Niestety nie udało się. Zrozumiałam, że próbuję wyważyć drzwi, za którymi nikt na mnie nie czeka.

Dopiero ta sytuacja, sprawiła, że coś się we mnie zmieniło. Nie, nie było to jakieś świadome objawienie. Po prostu poczułam, że coś odeszło. Coś tak bardzo niewygodnego, nie dającego spokoju. Każącego ciągle czuwać, obserwować i domagać się jakichkolwiek oznak potwierdzających, czy jestem dla kogoś ważna, czy też nie.

Maj jak wiecie przepłakałam. Ciężki był to dla mnie czas. Czułam, że coś się kończy, lub inaczej, coś zaczyna, coś czego się nie da uniknąć. Czego nie da zmienić. Nie myliłam się. Nadszedł moment, kiedy tę całą uwagę i potrzebę bycia ważnym muszę dać sobie sama. I po raz pierwszy w życiu, czuję się gotowa.

Ostatnio kompletnie spuściłam z tonu jeśli chodzi o moją emocjonalność. Zaczęłam coś dostrzegać. Widzieć więcej, chcieć więcej intelektualnie. Skąd taka potrzeba? Skąd miejsce na to?
Cóż, inni ludzie ponoć tak po prostu mają, ale ja potrzebowałam sporo czasu, by pozbyć się wielu złudzeń, które przez lata nie dawały mi spokoju.

Tak oto jestem tutaj.