Chora lojalność

Wiesz, najgorszy jest powrót. Na początek robisz dokładnie to samo co przed laty, co zawsze, a potem czujesz, że kurczę, coś jest nie tak i wcale nie chcesz, by tak było. 

Tak więc ja właśnie czuję to bardzo wyraźnie. Wciąż zajmuje mi trochę, zanim zorientuję się, że znów ładuję się w stary schemat, ale po chwili wiem, że to nie ten kierunek. Zaczynam się wić, puchnąć jak balon, i wciąż jeszcze za późno, bo w momencie, gdy jestem bliska eksplozji, dostrzegam, że zmierzam nie tam, dokąd pragnę.

      Najgorsza w tym wszystkim jest wierność i lojalność wobec tych, z którymi przyszło nam grać w tę samą grę. Opuszczenia są bardzo bolesne dla obu stron i przez to właśnie niezwykle ważne. Nie jest sztuką trzasnąć drzwiami i wyjść z wielkim hukiem. Nie, teraz jest to niemożliwe. Każde trzaśnięcie drzwi potęguje w tobie uczucie, że coś jeszcze cię za nimi trzyma. I to właśnie owo wrażenie nakazuje ci wracać nieustannie w to samo miejsce. Po co? Po to, by tam być, by w tym trwać. Po nic więcej.

Życie ludzkie to nieustający dialog. Jestem mistrzynią wewnętrznego dialogu, ale w relacji z drugim człowiekiem wciąż nie znajduję spokoju. Spokoju, który wynika z wiedzy, jak mądrze wyjaśniać pewne sprawy i jak nawiązywać porozumienie.

Jedna relacja ludzka, to ciąg niekończących się pojednań. Zabawne, ale właśnie to odkryłam. 

Nie chodzi o to, by wyrzec czarodziejskie słowo, które wszystko wyjaśni raz na zawsze. Takie słowa zwyczajnie nie istnieją.

    Odkryłam coś jeszcze. Mianowicie, że pojednanie nie zawsze kończy się ciągłością relacji. Istnieje pewnego rodzaju osobliwe porozumienie stron, które zasadza się na czymś więcej. To jest na wyzbyciu się chorej lojalności względem infantylnych potrzeb, które nawzajem fundują sobie obie strony. Jest to taki rodzaj pojednania, które zmusza do obustronnego zaangażowania i heroicznego wręcz wysiłku. Być może dlatego właśnie zdarza się ono niezwykle rzadko...