Z wdzięcznością aspołeczna

Na co dzień już o tym nie myślę, ale w ważnych chwilach jak te obecnie, tęsknię za wsparciem i docenieniem tych osób, których w gruncie rzeczy nigdy przy mnie nie było.

W najważniejszych chwilach mojego życia towarzyszyli mi najczęściej zupełnie obcy ludzie. Nauczyciele, rodzice moich koleżanek, potem rodzice moich chłopaków. Lekarze, psycholodzy, wykładowcy studiów, które rzuciłam, czy osoby, które poznawałam na gruncie zawodowym. 

Ludzie, którzy w moim odczuciu zupełnie bezinteresownie, postanowili mnie wspierać, nie chcąc nic w zamian, poza chęcią oszlifowania tej nieokrzesanej, zbuntowanej dziewczyny, którą byłam. Doceniali, dopingowali, szlifowali, hartowali i cierpliwie dawali kolejną szansę. Dziś widzę to bardzo wyraźnie. 

Takich ludzi w moim życiu było bardzo wielu, ale przez długi czas skupiałam się na tych, którzy mieli inne zdanie na mój temat, którzy agresywnie krytykowali i wyśmiewali. To im poświęciłam największą część swojego życia i mojej uwagi. To im wypowiedziałam walkę i toczyłam ją jeszcze bardzo długo, nawet jeśli już od dawna tych osób nie było w moim życiu.

W kontekście nieobecności tych, z którymi łączą mnie więzy krwi, przeżyłam wczoraj dziwnie niewymowny smutek, poza spontaniczną radością oczywiście. Skontaktowałam się w ważnej sprawie, z byłym szefem firmy, w której pracowałam ponad dziesięć lat temu. Zareagował na mój telefon takim pozytywnym zaskoczeniem, ciepłem i serdecznością, że poczułam się w jednej chwili kompletnie nieadekwatn. Absolutnie, bezdyskusyjnie znalazł czas na tę rozmowę, będąc w krótkiej przerwie między jedną a drugą konferencją, przy czym zachował się jakbym była w ciągu tej przerwy najważniejszym jego priorytetem. A przecież to był szef (jeden z wielu szefów jakich miałam i wielu prac), które w swoim burzliwym życiu impulsywnie i głupio rzucałam, najczęściej opuszczając firmę z wielkim hukiem.

To tylko jeden taki przykład. A jest ich całe mnóstwo. Mnóstwo ludzi, którzy mnie nie przekreślili.

Podobnie, i to także wczoraj, zostałam publicznie wyróżniona, przez osobę publiczną właśnie, którą osobiście darzę ogromnym uznaniem, i która jest dla mnie autorytetem jako kobieta, społecznik... człowiek. Gdzieś w mojej głowie będąc poza kręgiem pewnej jej dostępności, zupełnie nie podejrzewałam że ona widzi mnie, obserwuje i docenia moje starania, a nawet cytuje...

Albo w sytuacji, gdy nie byłam w stanie podnieść się z łóżka, umyć, ubrać, cokolwiek... żyć... 

Przyjaciel, który zobaczył mnie w tym stanie z oburzeniem, na które ja nigdy bym się nie zdobyła, wykrzyczał: "Gdzie jest do cholery twoja rodzina?! Czy oni w ogóle wiedzą co się z tobą dzieje?!"

 - Nie wiem, nigdy się nad tym nie zastanawiałam, to znaczy już od bardzo dawna... Ale dzisiaj, nie będąc słabą, a silną, dzisiaj bardziej niż kiedykolwiek i ja zapytuję siebie -  GDZIE?

Dostałam od życia więcej ojców, matek, sióstr i braci niż mogłam sobie wymarzyć. Dostałam ogrom życzliwości i wsparcia, być może o wiele więcej niż przeciętny człowiek.

Życie wybrało mnie na szczęściarę, która dostaje kolejne szanse. A ja te szanse umiałam pochwycić i nieść przez życie. Otrzymałam cztery łapy kota, na które wciąż spadałam i spadam, mimo swojej jeszcze często głupiutkiej natury i nierozwagi. Odradzam się w kolejnych życiach, a każde następne jest lepsze od poprzedniego, choćby tylko o milimetr.

Dostałam tak wiele od życia, od ludzi, od drugiego człowieka...Tak wiele cennych darów, w tym jakże często niesprawiedliwym, niedoskonałym świecie.
Ludzie od zawsze tracili bliskich, zdrowie, pieniądze, domy... A ja pozornie pozbawiona tych wymienionych rzeczy mam je wszystkie.

Pomimo to, ten niewymowny smutek, to cierpienie, którego prawie nigdy nie wyjawiam, często nie uświadamiam sobie - sprawiają, że już na zawsze pozostanę niepełna i na zawsze w jakimś stopniu aspołeczna.

p.s.

Dziękuję Ci moja Kochana E. za te wspaniałe słowa dziś. I za wszystkie inne. Za wszystko inne...