Dzielenie na pół

Drugi dzień pikuję w górę. Wczoraj po żołniersku budzik za rana i mechaniczne wykonanie zaplanowanych spraw, głównie mnóstwa interakcji międzyludzkich. Pod koniec dnia okazuje się, że za dużo. Pobudzenie tak ogromne, że noc bezsenna do drugiej mimo leków. 

Dzisiaj zmęczenie. Pierwsza myśl: "Nie mam na nic siły". Jednak znów mechanicznie kąpiel ubranie się, śniadanie, kawa i praca. Drugi dzień realizuję zlecenie, na które umówiłam się z byłym szefem. Znów mnóstwo interakcji. Ogromny wysiłek intelektualny, w efekcie pobudzenie ze względu na wyniki, które wyzwalają we mnie poczucie nieograniczonej mocy. Mogłabym już się nie zatrzymywać, ale wczorajsze słowa terapeutki o powstrzymaniu się w porę sprowadzają mnie na ziemię.

Już, spokojnie, powoli. Cała się trzęsę, tyle tego we mnie. Znów jestem w czymś idealna, doskonała. Boże, jakie to wspaniałe uczucie pokonywać wszystkie poprzeczki i wreszcie BYĆ. Chciałabym jeszcze więcej, więcej, tak by móc wzlecieć, rozłożyć skrzydła i okryć nimi całą ziemię. "Spójrzcie - oto ja - jestem - przybywam."

Spytała wczoraj co z tym zrobię. Odparłam, że nie wiem. To dla mnie najlepszy substytut. Taki, który przykrywa mój brak. Nie wiem, czy mogłabym z tego zrezygnować, zatrzymać się w porę, zatrzymać i próbować mierzyć się z tym potwornym lękiem bycia w kontakcie.

"Kogo chciałaby pani znać?", "Kogo chciałaby pani mieć przy sobie?" 

Tylko praca daje mi poczucie komfortu bycia w relacji z innymi. Dystans, który nie zobowiązuje. Bliskość, która ma swoje ramy i granice. Nie ma oczekiwań, nie ma uprzedzeń, nie ma zaskoczenia.

Ludzie, których zachowanie, reakcje opierają się o konkretny schemat. Jestem w tym dobra. Jestem najlepsza. 

"Czy panie wie, jakimi unikalnymi umiejętnościami pani dysponuje?" - pyta mnie terapeutka, pyta również mila pani od doradztwa zawodowego. To dla również forma akceptacji. Słyszę to od szefów, którzy chcą żeby moje korzyści przynosiły im konkretne efekty, które dla mnie są sprawą wtórną, więc nie wymagam tego, by ktoś mnie za to wystarczająco wynagradzał. Skupiam się i często zatrzymuję tylko na relacji, by ją pochwycić, by ją zdobyć. To mnie zachwyca. Czy to unikalne? Interesuje kontakt z drugim człowiekiem. To mnie zachwyca. Ten kontakt, to otwieranie się w moim kierunku, słowo, po słowie i wreszcie potwierdzenie, na które czekam, którego jestem spragniona, wygłodniała: "Widzę Cię."; "Dostrzegam Cię"; "Jesteś interesująca" a nawet "Lubię Cię"; czy szczyt moich marzeń: "Chcę żebyś została". 

Taka obecność, ten bezpieczny kontakt, w którym pewne moje braki są niewidoczne, tak jakby w ogóle nie istniały. W tej kategorii,  w tych ramach jesteśmy blisko siebie. Coś co w moim prywatnym życiu nie jest możliwe. Dlatego tak trudno z tego zrezygnować, ale też łatwo zapędzić się i zapomnieć, a przecież wszystko ma swoje granice.

"Jak może to pani zmienić?" - Może dzielić na pół. - odpowiadam. Na tym może powinien polegać constans.

Dzielenie na pół.

A jeśli po drugiej stronie jest samotność, której nie da się nikim wypełnić?