"Biegnę przed siebie, jakby ktoś mnie gonił. Jakby groziło mi wielkie niebezpieczeństwo. A może jakbym kogoś ja goniła, a ten ktoś się przede mną ukrywał albo wciąż wymykał?... Muszę biec jak najszybciej, choć nie wiem przed czym uciekam i nie wiem dokąd. A może – nie wiem, kogo chcę złapać. Wiem tylko jedno – muszę biec."
środa, 20 sierpnia 2014
Milion małych kawałków
To się nigdy nie skończy.
Tych stanów jest nieskończenie wiele.
Przestałam nawet wierzyć w Boga, żeby było lżej...
Dziękuję. Najprawdopodobniej krzyczałam do siebie. Chyba już panuję nad sytuacją. Musiałam urealnić się w zawodowych kwestiach i oddelegować pewne nie moje obowiązki oraz zwerbalizować moje oczekiwania. Tak jest o wiele lepiej, bez zaburzania się. Muszę być bardzo uważna na siebie. Potrafię siebie nadużywać jak mało kto. Dziś oddałam innym co zagarnęłam jeszcze innym. Teraz w poczuciu opanowanej sytuacji mogę być znów bliżej siebie, mocno przestrzegając swoich granic, które ciągle naruszam. Kiedy siebie nie nadużywam, kiedy wszystko jest na swoim miejscu, wówczas jestem spokojna. Przeraziłam się, że bardzo dużo spoczywa na mnie. Strasznie mną to zachwiało. Nie byłam pewna co do pewnych posunięć. Zawsze ktoś stał boku gotowy na ewentualną pomoc, a tymczasem przez chwilę musiałam stać samotnie i decydować o czymś, do czego nie przywykłam. Przeraziłam się, bo pierwszy raz w życiu oficjalnie nadano mi pewne prawa i pewne obowiązki. Nie mogłam już być chaotyczną artystką, ale profesjonalistką. Nigdy nie byłam traktowana profesjonalnie, bardzo się tego przeraziłam. Właściwie nadal się boję, ale już mniej. Nikt mnie tak nigdy nie docenił i nie dał tak ogromnej swobody działania ufając moim kompetencjom. Przeraziłam się, doprowadzając się do absolutnej paniki. Mimo to udało mi się wykonać kilka ruchów, które nadały sprawom swoje miejsce i swój czas.
cieszę się, że opanowałaś sytuację... to powód do dumy jak i to, że powierzono ci takie zadania. Gdy będziesz potrzebować towarzystwa to pisz. Zdrowia zyczę.
jakiej pomocy oczekujesz?
OdpowiedzUsuńDziękuję. Najprawdopodobniej krzyczałam do siebie. Chyba już panuję nad sytuacją. Musiałam urealnić się w zawodowych kwestiach i oddelegować pewne nie moje obowiązki oraz zwerbalizować moje oczekiwania. Tak jest o wiele lepiej, bez zaburzania się. Muszę być bardzo uważna na siebie. Potrafię siebie nadużywać jak mało kto. Dziś oddałam innym co zagarnęłam jeszcze innym. Teraz w poczuciu opanowanej sytuacji mogę być znów bliżej siebie, mocno przestrzegając swoich granic, które ciągle naruszam. Kiedy siebie nie nadużywam, kiedy wszystko jest na swoim miejscu, wówczas jestem spokojna. Przeraziłam się, że bardzo dużo spoczywa na mnie. Strasznie mną to zachwiało. Nie byłam pewna co do pewnych posunięć. Zawsze ktoś stał boku gotowy na ewentualną pomoc, a tymczasem przez chwilę musiałam stać samotnie i decydować o czymś, do czego nie przywykłam. Przeraziłam się, bo pierwszy raz w życiu oficjalnie nadano mi pewne prawa i pewne obowiązki. Nie mogłam już być chaotyczną artystką, ale profesjonalistką. Nigdy nie byłam traktowana profesjonalnie, bardzo się tego przeraziłam. Właściwie nadal się boję, ale już mniej. Nikt mnie tak nigdy nie docenił i nie dał tak ogromnej swobody działania ufając moim kompetencjom. Przeraziłam się, doprowadzając się do absolutnej paniki. Mimo to udało mi się wykonać kilka ruchów, które nadały sprawom swoje miejsce i swój czas.
Usuńcieszę się, że opanowałaś sytuację... to powód do dumy jak i to, że powierzono ci takie zadania.
UsuńGdy będziesz potrzebować towarzystwa to pisz. Zdrowia zyczę.
Bardzo Ci dziękuję. Nie znam Twojego nicka, a Ty mnie znasz?
Usuńa tak sobie tylko podczytuję Twój blog...
UsuńZatem miło mi, że tu zaglądasz:) Pozdrawiam Cię serdecznie.
UsuńWszystkiego dobrego :)
Usuńodezwij się :-)
OdpowiedzUsuńOdezwę :) Mam małą przerwę "techniczną", ale już niebawem będę w kontakcie. W każdym razie wszystko dobrze. Tylko ta techniczna przerwa :)
Usuń