Podekscytowana

Oszalałam. Jadę na długi urlop. Polecenie służbowe :-)
Powiedziałam L. mojej szefowej, że ni cholery nie jestem w stanie wziąć urlopu, bo na samą myśl dostaję napadu lęku. Chodziłam, myślałam i nic nie wymyśliłam. Gdyby nie to, że parę rzeczy zmieniło się w ostatnim czasie, to chyba nic by z tego urlopu nie wyszło.

A co się zmieniło?

Jestem jak dziecko. Lubię się bawić. Zawsze lubiłam. Moja praca zawodowa, od samego początku była moim placem zabaw. Byłam dobra w tym co robiłam, często najlepsza. Rozpieszczana przez szefostwo, lubiana przez kolegów i koleżanki z pracy. Tak właśnie było przez moment gdy się urodziłam, aż nagle wieku 6 lat zostałam jedynaczką. Samotnym dzieckiem z agresywną matką i kompletnie nieobecnym emocjnalnie ojcem. Troje sporo starszego rodzeństwa zniknęło jakby z dnia na dzień. A wraz z nimi i ich koleżanki i koledzy, od których dom czasem pękał w szwach.

Na początek były szkoły. Wszystkie po kolei - moje place zabaw. Nauczyciele, starsi uczniowie, którzy pamiątając moje rodzeństwo, zaczepiali mnie w szkole. Zagadywali. Chłopaki z siódmej i ósmej klasy i ich koleżanki. Ktoś mnie nosił na barana, ktoś złapał w pół i mną kręcił. Ktoś pytał czy się umiem całować, albo czy mam chłopaka.
Moje rodzeństwo było widać sławne w szkole. Nawet odziedziczyłam ksywkę po jednej z sióstr.

No a potem praca. Ludzie, poznawałam wielu ludzi. Zawsze gdzieś widoczna. Taką miałam potrzebę i miałam do tego sporo sposobności.
Potem w terapii stałam się ulubienicą mojego terapeuty. Wszędzie ochy, achy. Byłam ich głodna, wygłodniała. Właśnie od wtedy, gdy moje rodzeństwo opuściło dom rodzinny.

Takie były dobre strony mojego życia. Poza mrokiem, który potrafił pochłonąć mnie bez reszty.

No i teraz zaczęło się lato. Stworzyłam grupę wypadową. Prosta sprawa. Ogłoszenie w sieci i wokól mnie powiększająca się grupa ludzi.
Jutro idziemy do pubu na mecz. W sobotę grill. A w następny czwartek retransmisja Hamleta z Bendictem Cumberbatchem w kinie Praha. Idę z ludźmi mojej szkoły angielskiego, ale to otwarty spektakl, więc dołączą też "moi" ludzie. Może wybierze się ze mną G.

Z G. kompletnie niezrozumiała sprawa jak dla mnie. Wszystko to takie nierzeczywiste. Nie wiem co to jest. I czy to można jakoś nazwać. Dziwne. Zaskakujące i dziwne. Tyle na tę chwilę mogę napisać.

No, ale miało być o urlopie. Naturalnie w Liverpoolu mam też swoją grupę. Lecę na kilkudniowy urlop. To już miałam zaplanowane od jakiegoś czasu. Miałam się zatrzymać i tak też zrobię u koleżanki, która mieszka nad samym morzem. Oczywiście to też dziewczyna od "moich"..
Aż kilka dni temu wpadłam na pomysł, żeby gdzieś się wybrać podczas tego pobytu. Zapuścić gdzieś w Anglię lub Walię. Napisałam do kolegi, też od moich ludzi. Rzucił dwie propozycje i jedziemy na jednodniową wycieczkę na piękny szlak turystyczny, pełen zapierających dech w piersiach wodospadów, wzgórz, pastwisk, lasów. Napisłam do znajomych i jedzie nas kilkanaście osób. Na kilka samochodów.

I teraz tak myślę. Jak ja to robię? I poza radością i ekscytacją odczuwam też jakiś wstyd, że ci ludzie tak po prostu idą za mną. Pewnie mam to we krwi. Potrzeba bycia ważną, najważniejszą wręcz. No i predyspozycje, które z ogromną łatwością pozwalają mi realizować moje, trochę szalone, trochę infantylne pomysly.

Po powrocie z Liverpoolu pomyślałam, że mogłabym ten urlop przedłużyć, ale lęk nie pozwalał mi o tym myśleć. No i L. dzisiaj wzięła się za mnie. Otworzyłam stronę polish.hostelworld, tę przez, którą rezerwowałam hostele w Anglii i zarezerwowałam ostatnie wolne miejsce w pięknym hostelu w Sopocie. Kupiłam bilety na Polski Bus. I już klepnięte. Jadę na cztery dni, w tym weekend. Zaraz po powrocie z Liverpoolu. Sama.

Będę spacerować. Jeśli dopisze pogoda, siedzieć na plaży. W moim hostelu jest wypożyczalnia rowerów, więc będę mogła gdzieś się wybrać. Będę czytać książkę w przytulnych kawiarniach, przy kubku zielonej herbaty. Spać w jednym pokoju z jakimiś ludźmi, których nie znam :-)
Nie wiem co jeszcze. Na pewno spotkam, się z koleżanką, którą poznałam, gdy mieszkała jeszcze w Liverpoolu, a teraz już w Gdyni. I tak świat się zazębia. Mój świat staje się całością...

A hostel jest przepiękny. 150m do morza.

To będzie mój pierwszy taki urlop w życiu.