Kontrakt

Agata zainspirowałaś mnie.

Bodajże w 2003 roku byłam na tzw. kontrakcie w klinice leczenia zaburzeń odżywiania. Byłyśmy my, bulimiczki no i anorektyczki. Próbowałyśmy się ze sobą dogadywać, ale po kątach szeptałyśmy między sobą i przeciw sobie.

Najgorsze były pory posiłków. Wszystkie szłyśmy na nie jak na ścięcie. Wszystkie głodne i wszystkie bojące się jedzenia, czy przytycia bardziej. Efekt był taki, że anorektyczki, gdy personel nie patrzył, oddawały kotlety i jakieś inne żarcie bulimiczkom. Na początku zaraz po posiłku anorektyczki leciały skakać, ćwiczyć i tańczyć a bulimiczki rzygały w kiblu. To tak oczywiście generalizując.
Potem tym, które przyłapano na tych zachowaniach kazano zostawać w stołówce jeszcze pół godziny po posiłku. Zostawałam także i ja. To był koszmar. Nigdy tego nie zapomnę.

Zazdrościłyśmy każda po cichu, nie przyznając się przed sobą, że tamte mają takie cholerne zacięcie by odmówić sobie "kotleta" i trwały w tym postanowieniu, jak się okazało niektóre aż do śmierci.

Pamiętam taki jeden wieczór, kiedy miałam misję i postanowiłam, że spotkamy się bez wiedzy personelu wieczorem po kolacji w sali pingpongowej. Przyszłyśmy wszystkie. Zależało mi na tym, a właściwie chyba byłam bardzo ciekawa i miałam mnóstwo pytań, jak się okazało wszystkie miałyśmy mnóstwo pytań do siebie.

Myślałam wtedy, że ten wieczór wiele zmieni. Opowiadałyśmy sobie nasze historie, dziewczyny z anoreksją pokazywały nam swoje ciało ukryte pod workowatymi ciuchami. Opowiadałyśmy sobie o tym co tak naprawdę siedzi w naszych głowach, o czym myślimy, co czujemy, jakie mamy plany, marzenia, cele. Nawet płakałyśmy przytulając się i chyba wtedy naprawdę sobie współczując. To był tylko ten jeden jedyny wieczór. Potem dostałam opierdol od terapeutów za utworzenie tzw. grupy nieformalnej.

Pamiętam jak jeszcze na tym spotkaniu te grubsze z nas porównywały się z dziewczynami z anoreksją. Jedna z nas podwinęła nogawkę spodni i przystawiła nogę do nogi dziewczyny z anoreksją. Czyja noga jest grubsza? - zapytałyśmy. Dziewczyna z anoreksją bez wahania odrzekła - moja!

Honorata, myślę, że dziś mogę wymienić jej imię, zmarła 2004 roku a więc niecały rok po pobycie w klinice.

Dowiedziałam się o tym, bo w kolejnym roku dostałam telefon od ordynatora kliniki z pytaniem czy zgodziłabym się wziąć udział w nagraniu dla telewizji. Jak się okazało przyjechało nas wtedy kilka dziewczyn, właśnie z tego samego turnusu. Wówczas dowiedziałam się o Honoracie.

Wracając do naszego spotkania. Otóż tamtego wieczoru, tak naprawdę skończyło się na tym, że w efekcie wszystkie wymieniłyśmy się informacjami, tzw. wiedzą tajemną, jak jeść i jak nie jeść żeby nie przytyć oraz dziesiątkami innych wskazówek, o których w życiu bym nie pomyślała.

Choć dziś nie wstydzę się mówić, że mam problem z jedzeniem, to nadal chętnie korzystam z rad tamtych dziewczyn. Nie potrafię tego zmienić. Nawet nie chcę.