Pomieszanie

To co napiszę poniżej będzie nieco chaotyczne. Ale tak dzisiaj się czuję. Pogubiona we wszystkim.

Choruję, bo lekarze i terapeuci są postrzegani przeze mnie jako dobre, opiekuńcze obiekty, podczas, gdy pozostałe osoby są prześladowcze, złowrogie, odrzucające (w mojej głowie).

Korzyści z choroby są znaczące pomimo strat. Cena jaką płacę za to by być bliżej "opiekuńczego rodzica" jest dość wysoka. Izolacja, samotność niemożność prowadzenia zwykłego, przeciętnego życia.

Zastanawiam się, czy nie jest tak, że jestem uzależniona od terapii, czy terapeutów. Ta potrzeba pozyskania ich uwagi jest szalenie silna.

Tu w Komorowie jest tym trudniej, że uwaga rozprasza się na innych pacjentów. Czuję się szalenie zazdrosna o to pozostałe osoby. Pragnę się wyróżniać na ich tle. Marzę o tym by być traktowana wyjątkowo, ze szczególnymi względami. Stąd pojawiają się w moim repertuarze zachowań takie, które mogą budzić wiele kontrowersji.

Nie wiem dlaczego, ale przyszło mi teraz do głowy, że terapeuci, lekarze - to niedostępny, obojętny ojciec, o którego uwagę zabiegam, a pacjenci to zła, karząca, surowa matka, która ojca chce zdyskredytować, a mnie może ukarać, za ukryte pragnienia względem ojca. Nie wiem czy nie poszłam za daleko, ale właśnie przyszło mi to do głowy.

Będąc małą dziewczynką musiałam mniej lub bardziej świadomie ubolewać nad tym, że matka i ojciec mają swój świat, swój pokój, swoje łóżko.

Tu pacjenci i ich terapeuci mają swój gabinet terapii, do którego ja wglądu nie mam. Tu musi się pojawiać jakaś zazdrość o ojca. Tego nieobecnego ojca, czy też niedostępnego. Tak jak to było w moim dzieciństwie.

W życiu (gdy nie ma manii czy hipomanii) wybieram samotność i izolację, gdyż wówczas nie muszę konfrontować się z moimi pragnieniami. I tak po drugiej stronie czai się czarna rozpacz, depresja i poczucie straty, z którym jednakże długo wytrzymać nie potrafię. I zaraz odpływam w dużo bardziej bezpieczne rejony mojej wyobraźni. Zaczyna się zabawa, haj, ryzykowne, destrukcyjne zachowania. Mania...

I po chwili już pędzę do mojego opiekuńczego rodzica - terapeuty czy lekarza, czasem korzystam z pomocy "wielkiej karmiącej piersi matki" - szpitala i znów otrzymuję tak potrzebną mi uwagę, znów jej się domagam, myśląc może, że tylko gdy będę chora, będę zaopiekowana i zauważona. Ukojona.

Interpretacji jest wiele, a ja się w nich gubię. Nie wiem kto jest kim. Nie wiem kim jestem ja.
Nie wiem co tak naprawdę myślę, co czuję. Rozpadam się.