Skąd ten smutek?

Ktoś mi ostatnio zwrócił uwagę, ja zresztą też o tym pomyślałam przez chwilę, że zamieniłam terapeutę na dietetyka i trenera w jednej osobie.

Kręcę się wokół odżywiania, wyglądu. Może nie jest to aż tak silne we mnie ale jest.

U dietetyka byłam w zeszły poniedziałek. Sprawdził moje wyniki krwi, przejrzał jadłospis i powiedział, że wygląda to dość dobrze. Spytał mnie co chciałabym osiągnąć a ja na to, że choć troszkę wrócić do swojej wagi. Na początek niewiele. Zgodził się na dwa miesiące zastosować dietę, która jest mocno ograniczona w węglowodany. Poza tym ma dostarczać wszystkich składników, których potrzebuje organizm i nie doprowadzać do uczucia głodu.Dwa razy w tygodniu mogę pozwalać sobie na zjedzenie tego na co mam ochotę. Przy tym będę chodzić dwa razy na siłownię.

Na siłowni wczoraj, zmierzył mnie i zważył. Zmierzył zawartość tkanki tłuszczowej i wyznaczył ćwiczenia.

Szczerze? Jestem załamana, bo boję się, że go zawiodę. Że nie będę konsekwentna.
Stąd mój smutek. Tak bardzo nie chcę go zawieść. Siebie zawieść.

Tak to mój problem. Terapeucie też zawsze chciałam sprawiać satysfakcję i dlatego starałam się być bardzo pilną pacjentką, która ciężko pracuje w terapii.

Powtarzam to. Co jest ze mną? To wymaga dalszej terapii. Ale ja tak bardzo już mam dość...