Szpital

Otóż wygląda na to, że to co się dzieje ze mną od jakiegoś czasu wymaga hospitalizacji.
Mój terapeuta przeprowadził ze mną kiedyś kilka sesji, które miały na celu zaakceptowanie faktu, że co jakiś czas będę musiała lądować w szpitalu, żeby się "zatrzymać".

Teraz wszystko we mnie goni, by za moment znów się zatrzymać i zwolnić aż do kompletnego bezruchu i bezsensu. Ta huśtawka trwa już długo. Ostatnia hospitalizacja miała miejsce dokładnie trzy lata temu. Wtedy pojawił się epizod maniakalny.

Mój krytycyzm jest teraz mocno ograniczony, ale mam wrażenie, że dzieje się coś bardzo złego ze mną i jest jedynie kwestią czasu, gdy zrobię coś naprawdę głupiego.

Obecnie waham się między rzuceniem pracy, wyprowadzką z warszawy a popełnieniem samobójstwa.

To ostatnie wynika z jakieś takiej bezsilności i tego, że machina, która kręci obecnie moim życiem pędzi zbyt nieprzewidywalnie i zbyt szybko.

Dzisiaj pojechałam do pracy godzinę później. Nie czułam sensu by wstać, nie miałam siły. W końcu zebrałam się jakoś. Gdy już tam zaszłam poczułam jak bezsensowne jest to wszystko i było tylko kwestią czasu, że albo coś z tym zrobię albo pieprznę to wszystko.

Pomyślałam wówczas, że nadszedł czas na szpital. Poszłam do szefa. Przeprosiłam go za chodzenie do pracy "w kratkę" i wysyłanie porannych smsów. "Sorry, dziś znów nie dam rady..." Wiem, że go to już zaczęło irytować. Wytłumaczyłam na ile to było potrzebne, że od jakiegoś czasu gorzej się czuję, i że wygląda na to, że muszę mocniej zainterweniować w związku ze swoim stanem zdrowia i położyć się na jakiś czas do szpitala. Powiedziałam, że nie chcę uchodzić za kogoś niepoważnego i dlatego ten krok uważam za rozsądny.

Powiedział, że rzeczywiście wolałby, żebym wreszcie coś z tym wszystkim zrobiła a teraz jest dobry czas na to, bo mamy mniej pracy. Tak więc dogadaliśmy się jakoś. Choć jak się domyślacie kosztowało mnie to sporo jakiegoś takiego upokorzenia.

Pojechałam do lekarza rodzinnego po zwolnienie. (Wcześniej udało mi się umówić wizytę.) W środę mam wizytę u mojej psychiatry, a zatem zwolnienie do środy. Będę ją prosiła o skierowanie do szpitala.

Myślę jeszcze, by pojechać dzisiaj na izbę przyjęć i pogadać z jakimś lekarzem o tym wszystkim co planuję, co się działo i co dzieje. Nie wiem tylko czy to dobry pomysł.

W szpitalu odcięłabym się od internetu, telefonu, ludzi, wydawania pieniędzy, wrażeń, których nie szczędzi mi życie i może jakoś wyciszyła, jak te trzy lata temu.