Wstyd

Wczoraj zerwałam się wcześniej z pracy, żeby pójść do kina na "Wstyd". Film zwalił mnie z nóg i rozchwiał ponownie. Po wyjściu z seansu, usiadłam przy stoliku w kinowej kawiarni i płakałam. Zwyczajnie ugięły się pode mną nogi, musiałam szybko znaleźć jakieś miejsce do siedzenia. Wszystko mi było jedno, że beczę mimo tylu skierowanych w moją stronę twarzy.

Nad czym tak naprawdę płakałam? Czy nad losem bohatera? Być może, ale w dużej mierze płakałam także nad sobą. Ostatnie sceny filmu uświadomiły mi jakieś nieopisane cierpienie, które i ja także noszę w sobie.

Jak przerwać ten krąg niemocy? Czy to naprawdę niemoc? Przecież coś robię. A może sprawiam wrażenie trwania w ruchu, podczas gdy kręcę się w kółko?

Usunęłam T. z kontaktów dzisiaj. Usunęłam i nie chcę go już widzieć w swoim życiu.
Ten człowiek jest cholernie toksyczny. Szukamy emocji gdzie się da. Ja i on, dlatego tak iskrzy między nami odkąd się pojawił a spotkanie doprowadziło do eksplozji.

Oczywiście, że mi się podoba jego zainteresowanie mną i to jest we mnie chore.
Dwa dni temu spytał mnie pisząc: "Czy Ty mnie kochasz?" Napisałam, że raczej nie, a on na to: "Ja Cię kocham". Spytałam: "...ale uzasadnij logicznie, za co mnie kochasz? Przecież nawet nie zdążyłeś poznać kim dzisiaj jestem, jaka jestem" A on na to: "Kocham cię za to, że mnie olewasz, że jesteś taka niedostępna..."

Czub i tyle. Potem cały dzień milczenia, wieczorem pisze, że nie da rady opowiedzieć jak było na konferencji w teatrze, bo "Jestem zmęczony rybko" A rano na moje "Dzień dobry :)" Pisze suche "czesc" bez polskich znaków. Spytałam "Jak nastrój?", "super" - odpisał. Wysłałam mu uśmieszek i jakem borderline, zaczęłam usuwać go kolejno ze wszystkich kontaktów.

Spokoju, spokoju i jeszcze raz tego mi trzeba i tego muszę się uczyć.