Jeszcze dwa tygodnie

Zostanę w szpitalu jeszcze jakieś dwa tygodnie. Dzisiaj dowiedziałam się, że mój lekarz odchodzi. Nie będzie już go od przyszłego tygodnia, jeśli dobrze zrozumiałam.

Dzisiaj był obchód. Potem odprawa. Ustalili, że nie mam Chadu, a raczej osobowość borderline i w ogóle mocno zaburzoną osobowość. Nie da się tego wyleczyć lekami. Wskazana jest terapia i niekoniecznie analityczna. Psycholog proponowała mi terapię integracyjną. Chodzi o to, żeby nie było jedynie samego analizowania. Lekarz powiedział, że po tych siedmiu latach analizy mam taki wgląd jak Budda, ale brakuje mi teoretycznego działania.

Psycholog powiedziała, że integracyjna jest o tyle dobra, bo łączy wiele podejść terapeutycznych i że w moim wypadku takie podejście byłoby wskazane. Kiedy analiza, wtedy analiza, kiedy nauka nowych zachowań wtedy taka praca itp.

Bardzo się zmartwiłam tym, że mojego lekarza już nie będzie. Rozpłakałam się.
Facet okazał się być naprawdę super. Bardzo go polubiłam.
Dzisiaj powiedział mi, że przydałby mi się stabliny partner. Towarzysz w życiu.
Być może. Ale ja cholernie się boję. Bardzo.

H. już mnie nieco zmęczył. Jest upierdliwy do granic możliwości. Głośny i nieokrzesany. Mam dość. Doszło do tego, że wczoraj siedziałam do trzeciej w nocy w palarni z notbukiem i się jakoś próbowałam wyluzować, odpocząć. Pan sanitariusz był bardzo miły i pozwolił mi tak samej siedzieć sobie. Ale obudziłam się już o szóstej trzydzieści.

Przydzielili mi psycholożkę. Robi mi różne testy. Bardzo to męczące. Wymaga skupienia się i uruchomienia jakichś dotąd nieużywanych pokładów mózgu. Testy mają mnie finalnie zdiagnozować. Zobaczymy.

Wczoraj rano obudziłam się w bardzo złym nastroju. Był płacz, załamanie, potem H. przyszedł do mojego pokoju i gdy tak leżałam skulona na łóżku próbował jakoś mnie uspokoić ale mnie ten jego dotyk tak przeszkadzał, że wydarłam się głośno na niego, że aż się przeraził i wyszedł. Dali mi lek na uspokojenie. Acha i miałam dwa ataki bulimi. Dzisiaj też jeden. Potem po tym leku i najedzeniu się i zwymiotowaniu wróciłam do sali i zaczęłam szukać sobie jakiejś dodatkowej pracy. Trafiłam na ogłoszenie nowo powstałej fundacji, która ma na celu zrzeszać osoby z orzeczeniem niepełnosprawności i pracodawców gotowych ich zatrudniać.

Pomyślałam, że to świetna myśl, zwłaszcza po moich doświadczeniach ze szpitalem a dokładnie z osobami jakie tu poznałam. Jest tu mnóstwo szalenie inteligentnych osób z ogromnym potencjałem. Ogranicza ich tylko ich choroba. Podobanie jak ja muszą od czasu do czasu lądować w szpitalu. Ale po tym jak zostają ustawione im leki, zaczynają normalnie funkcjonować.

Jako handlowiec, chciałabym wesprzeć tę fundację i szukać pracodawców i sponsorów.
Zadzwoniłam do właściciela tej organizacji i rozmawiałam z nim długo. Umówiliśmy się na kontakt mailowy w celu ustalenia kilku szczegółów a potem na spotkanie.

Opowiedziałam o tym dzisiaj mojemu lekarzowi, ale już nie miałam takiej weny jak wczoraj i sama poczułam, że to bez sensu. A Wy jak sądzicie?

Dzisiaj wieczorem znów wróciłam do tematu ale nieco na siłę. Napisałam kilka maili do znajomych z dużych korporacji, by spytać czy ich firmy byłyby zainteresowane sponsoringiem w tym obszarze.

W piątek moja przyjaciółka ma przygotować zestaw pytań, które mam zadać temu człowiekowi z fundacji. Jej dobra znajoma po śmierci ojca, który zmarł na raka też założyła takową fundację i wie już jak się sprawy mają.

Spróbujemy w ten sposób upewnić się czy facet wie co robi i do czego zmierza.
Ale tak jak powiedziałam nie czuję weny zbytnio. Może dlatego, że jestem wciąż mocno zmęczona.

Ok, to by było na tyle. Napiszcie co o tym myślicie.