Pesymistycznie

Chciałabym już mieć terapię. Potrzebuję mieć z kim omawiać swoje bieżące sprawy. Ciężko mi i mimo wszystko jakoś samotnie. Alkohol przestał być dla mnie istotny. Dziś wypiłam dwie lampki wina, ale bez zbytniego entuzjazmu. Gorzej jest z jedzeniem. Jem, jem z nudów, nerwów, braku poczucia bezpieczeństwa, niepewności, stresu, zajadam co się da.

Tyję. Tyję i zaczynam wyglądać źle. A to niedobrze bo ja i tak już nie akceptuję swojego ciała.
Muszę zadzwonić do K. - dietetyka i instruktora z siłowni. Niech mi pomoże ułożyć na nowo dietę i ćwiczenia. Muszę zacząć dbać o siebie, a wtedy będę miała do siebie więcej szacunku. Wygląd jest dla mnie bardzo ważny.

A tak naprawdę to brakuje mi poukładanego życia. Na ten przykład wsunęłabym się teraz pod kołdrę obok mojego mężczyzny i zasnęła wtulona. Tak mi tego trzeba. Brakuje mi wspólnego życia. Wspólnych zajęć, dążeń, planów. Nie chcę już zajadać tej samotności. Nie chcę już zajadać tęsknoty.

Z P. jest trochę tak jakby go nie było. Rzadko się do mnie odzywa, pisze, dzieli swoimi przemyśleniami. Jest rzeczywiście trochę tak jakby go nie było. Ja chyba jestem na innym etapie i mam inne potrzeby. A on ma inne.

Nie wiem, może jestem zbyt przeziębiona i włączyły mi się jakieś pesymistyczne wizje. W każdym razie mam pewien niedosyt w tym związku. I nie chodzi mi o to, że P. fizycznie nie ma, tylko, że tak naprawdę niewiele nas łączy. 

Wciąż tęsknię za nim. Za czymś czego między nami nie ma...