Test nr 1

W połowie dnia, po kilku wykonanych telefonach do ZUS i Poczty Polskiej, byłam już w dość dobrej formie. Nic tak na mnie dobrze nie działa jak załatwianie rzeczy, o których inni mówią, że raczej są nie do załatwienia. I to właśnie w tym momencie pojawiła się drażliwość. Okazało się, że depresja nie jest wcale taka zła. Stan drażliwości przerósł mnie zdecydowanie. Nastrój uległ poprawie, ale w tym momencie z jakichś powodów postanowiłam myśleć o wszystkich tych niezałatwionych rzeczach, które wisiały nade mną niczym widmo zagłady. Zaczęłam oskarżać siebie, a także bardzo nieśmiało innych, o wszystko, zależnie od tego co przyszło mi do głowy. Właściwie zaczęło się od grajków, którzy zaczęli hałasować pod oknami. Potem wylałam kawę na mój zeszyt z notatkami i książkę z bajkami dla dzieci, którą kupiłam jako książkę dyżurną, dla goszczących u mnie czasem dzieci.
Pomyślałam: "Co jest kurczę?!" I od razu przypomniałam sobie o niedzielnym incydencie z portfelem, który zostawiłam przy kasie kawiarni, a który ktoś przypadkiem znalazł. "Co jest do cholery ze mną?!" Wylanie kawy zezłościło mnie na dobre. Najgorsze, że nie umiałam tej złości wyrazić. No bo w ogóle co to ma znaczyć?! Co to za nerwy?!!! Chciałam zakląć albo chociaż krzyknąć, ale nie pozwoliłam sobie na to, więc energia tych emocji uderzyła mnie mocno do wewnątrz. Stłumiłam ten ból, co jeszcze mocniej uderzyło we mnie. 

Próbowałam powstrzymać myśli. Zajęłam się porządkami, sprawdzaniem letniej garderoby, robieniem listy rzeczy do kupienia, zrobienia, naprawienia (!!!) ale wściekłość wciąż przedzierała się przeze mnie. Weszłam pod prysznic i pod strumieniem wody, długo przedtem negocjując ze sobą, w końcu wykrzyczałam w swoim kierunku: "Ty, ty, ty SUKO!!!" 

Przez moment, dosłownie kilka sekund, poczułam ulgę, a zaraz potem przerażona, że oto właśnie zrobiłam coś niewłaściwego, wpadłam w popłoch.
Wieczorem byłam umówiona ze znajomymi. Myślałam o tym od rana, będąc przekonana, że fizycznie nie będę w stanie wyjść z domu. Ponieważ miałam w czymś pomóc, nie chciałam odwoływać spotkania i tym samym sprawiać kłopotu. Poza tym, tylko tak mogłam spróbować uwolnić się od siebie. Niestety, możliwość interakcji niosła także inne, równie ryzykowne powikłania - zbytni entuzjazm.

Tak też się stało. Cały wieczór hamowałam w sobie ekspresję i trudną do pohamowania radość, a także pojedyncze chwile niezrozumiałej frustracji i irytacji. W rezultacie postanowiłam ograniczać siebie możliwie najbardziej i niczym wierzchołek góry lodowej nie zdradzać faktycznego rozmiaru mojej emocjonalności, która przez cały ten czas i jeszcze długo po, chciała eksplodować w przestrzeń milionami różnobarwnych, migoczących światełek niczym w spektakularnym pokazie sztucznych ogni. 

Starałam się mówić możliwie najmniej i możliwie najwięcej słuchać, ale i tak gdy otwierałam usta, by coś, cokolwiek powiedzieć, musiałam bardzo się starać, by nie zakończyć zdania piskiem nieopanowanej radości lub jeszcze gorzej powiedzeniem czegoś za dużo. Słowa, mimika gestykulacja. Jakąś swoją częścią patrzyłam na ten dramatyczny spektakl, swego rodzaju mordercze show, niczym przez weneckie lustro, właściwie nie mając na nic wpływu. Scena, światła jupiterów, okrzyki zachwytu, oklaski i prośby o więcej, jeszcze więcej! Jestem BOSKA! Jestem taka WSPANIAŁA! Tylko Błagam! Nikt nie może się o tym dowiedzieć!!!

Od kilku dni biorę drugi stabilizator rano. Wiem, że to wkrótce musi się skończyć. Wiem, że moja sytuacja życiowa nie pozostaje bez znaczenia. Pogoda też chyba niekoniecznie sprzyja. Muszę to przetrzymać. Jutro spróbuję od nowa i lepiej. Postaram się łykać dodatkowo coś na uspokojenie. I to już od razu, gdy zacznę robić się drażliwa lub wesołkowata.