Wreszcie coś z sensem

Jeszcze jeden wpis na dziś. Przed chwilą miałam rozmowę z tutejszym psychologiem. Poprosiłam o nią. Chciałam się z nim spotkać i porozmawiać o mojej przyszłości i obecnych odczuciach.

Wygląda na to, że jest mi potrzebna terapia poznawczo-behawioralna. Stricte zadaniowa ale też z elementami psychoanalizy, bo sama CBT jest dla mnie zbyt prosta i ociosana. Nie przełknę jej w czystej postaci. To tak na marginesie.

Opowiedziałam psychologowi o tym jak kształtuje się moja niedaleka przyszłość. Słowo po słowie i pozbyłam się chaosu w głowie, który uniemożliwiał mi w miarę obiektywne spojrzenie na to co mnie otacza. Pan psycholog od razu zauważył, że moim problemem nie jest brak umiejętności oceny sytuacji, czy też trudność w poszukiwaniu rozwiązań moich problemów. Powiedział, że bardzo świadomie nazywam to co mnie otacza, szybko analizuję sytuacje życiowe i znajduję z nich wyjście.

Mam tylko jeden jedyny problem. Musi być w moim życiu ktoś, jakiś autorytet, który będzie dawał wyraz akceptacji tego jak myślę i co robię. Jego zdaniem to tu jest właśnie praca dla mnie.

Pan psycholog powiedział, że moja terapia utrzymywała się tyle lat, nie dlatego, że skutecznie porządkowała moje życie i wnętrze, ale dlatego, że miałam człowieka, w postaci terapeuty, który niezależnie od tego co się działo był przy mnie zgodnie z naszą umową i nigdy nie zawodził. No i co najważniejsze dawał poczucie bezpieczeństwa stojąc na straży moich wyborów życiowych.

W terapii nie zależało mi na tym by iść na przód. Chodziło mi o zwyczajną akceptację i przyzwolenie na bycie taką jaka jestem. Bo w połączeniu z terapeutą stawałam się o wiele lepszym człowiekiem.
I co tu było do zmiany? Nic. Dostałam mojego terapeutę z całym pakietem potrzeb, które z przyjemnością realizowałam. Życie wydawać by się mogło posuwało się na przód. A dokładnie iluzja życia.

Psycholog zauważył, że właśnie tak obecnie funkcjonuję. Do różnych obszarów mojego życia przyporządkowuję odpowiednie autorytety, które sama wybieram na drodze swoistego "castingu".

Wcześniej w terapii było tak, że terapeuta reprezentował wszystkie ważne dla mnie osoby. Stąd potrzeba posiadania takich ludzi na zewnątrz gabinetu terapeutycznego była dla mnie zbędna. A nawet niewygodna.

Kiedy terapia się skończyła pozostałam sama z wielkim chaosem w głowie i z zupełnym brakiem umiejętności decydowania o sobie i kompletnie obcymi, nie budzącymi zaufania ludźmi, których wcale nie znałam czy też nie chciałam znać. A co gorsze przestałam mieć pewność, że podejmowane przeze mnie działania i decyzje są dobre. Czułam się jak dziecko we mgle.

Moim zadaniem na najbliższy czas jest przywrócenie funkcji i ról poszczególnym osobom z mojego otoczenia, łącznie ze sobą.  Psycholog zobrazował to w postaci tablicy korkowej i post-itów.
Poradził mi, żebym rozpisała ważne dla mnie osoby i przypisała im cechy czy też funkcje jakie moim zdaniem powinny one pełnić w moim życiu. To samo mam zrobić ze sobą. Potem możemy to razem omówić.

Cóż przyznam, że ten rodzaj pracy całkiem mnie zaciekawił i chyba odrobię to zadanie:)

Ta praca generalnie ma zmierzać do tego, bym przestała oddelegowywać na innych decyzje, zadania, obowiązki i fantazje które sama powinnam realizować. Ma zbudować w konsekwencji większą wiarę w siebie i poczucie własnej wartości.