Ciężki czwartek

Wczoraj z P. mieliśmy cichy dzień. Wszystko przeze mnie, bo przedwczoraj wypiłam jak zwykle i jakieś głupie myśli przyszły mi do głowy w kierunku P. no to ja długo nie myśląc, trach i sms do niego. A sms taki godzący w jego męskość.

Zadziwił mnie strasznie, bo na ten sms on swój sms, ucinający i mocno stawiający granicę. Złość mnie wzięła przeokropna i ja mu na to: "no to pa"

No i stąd też między innymi ten poranek taki był wczoraj. Dzień cały był do niczego. Męczyłam się psychicznie strasznie. I jeszcze to, że on w pracy normalnie na przeciw mnie siedzi. Patrzyłam na niego, patrzyłam, żeby złapać jego wzrok i choć przeprosić wzrokiem ale ten nic. Raz tylko spojrzeliśmy na siebie P. pokręcił wtedy głową i dalej zajął się pracą.

Pomyślałam sobie, że dotarło do niego, jaki ciężki kaliber jestem i odpuścił. I już byłam przekonana, że koniec, że już nie ma nic. Na koniec po pracy spytałam go jeszcze z nadzieją, czy wraca autobusem, a ten, że nie, że z chłopakami autem.

No to poszłam. Poszłam a po pracy byłam umówiona z kolegą do kina. Z tym co to z nim czas jakiś temu byłam na piwie. Po kinie mieliśmy iść gdzieś jeszcze ale mi w głowie nie było chodzenie po knajpach jak ja cała jednym bólem byłam i umierałam z tego cierpienia, z tego bólu.

I tak siedzę  i czekam na M. Wyjęłam telefon i piszę do P. sms z pytaniem, czy spotkałby się ze mną wieczorem na chwilę, że chyba trzeba porozmawiać, bo to wszystko nie daje mi spokoju.

Oczywiście byłam już gotowa umierać w związku z tym, że nie odpisze albo, że napisze coś co mocno zaboli ale on ku mojemu zdziwieniu odpowiedział żebym przyszła do niego.
Trochę jakbym poczuła ulgę ale myślę sobie, nie to jeszcze nie koniec, na pewno on mi powie do słuchu jak się spotkamy. No i dalej się bałam.

Obejrzeliśmy z M film. Film swoją drogą niesamowity, pełen sprzeczności i abstrakcji. Odetchnęłam, zdystansowałam się, nawet śmiałam się w kinie. Film się skończył i M. pyta co robimy a ja na to, że jestem z kimś jeszcze umówiona, że muszę do domu.

No i poszłam ja po kinie do P. I kiedy szłam to spotkałam go pod jego blokiem, bo wracał z siłowni.
I podeszłam do niego a on... przytulił mnie. Myślałam, że się rozbeczę ale tylko wycedziłam, przepraszam a on, jakiś tekst potwierdzający, że chyba przyjmuje przeprosiny, i jeszcze powiedział, że to co napisałam do niego poprzedniego wieczora zabolało.

No i poszliśmy do niego ale ja wciąż się bałam. A może nie tyle już bałam co było mi strasznie wstyd i głupio. No a w domu wywiązała się szczera rozmowa. Bardzo szczera, która mnie osobiście dużo kosztowała. P. zaskoczył mnie swoją postawą. Dojrzałą, zrównoważoną. I z każdą chwilą jak tak rozmawialiśmy to ja czułam, że to najwspanialszy człowiek na świecie, że jest cholernie mądrym facetem, szalenie empatycznym. I było mi wstyd za to moje gówniarskie zachowanie z poprzedniego dnia. W ogóle ze wszystkich poprzednich dni. I ulga na mnie spłynęła niesamowita w końcu i spokój. P. znów był blisko, dotykał mnie, tulił a ja powtarzałam sobie w głowie, "dostałaś szansę, nie zmarnuj tego".