Nowy dzień

No dobrze. Mamy nowy dzień. A nowe dni można zaczynać na nowo. Autoprezentacja przepadła, ale to nie powód do wpadania w depresję. Wykluczyli mnie, ale zawsze mogę wrócić jak się poukładam z pewnymi rzeczami. Z pracą sytuacja niejasna, ale od października mam zapewnione zatrudnienie w tej firmie, z której mnie zwolnili. Tak mi powiedział mój szef. A i może w tej pracy coś się ruszy od września, bo to czas kampanii reklamowych, więc może będzie do przodu.

Moją słabą stroną jest brak cierpliwości. Mój terapeuta zawsze mi powtarzał, że niekiedy z pewnymi decyzjami trzeba zaczekać. Tylko, że jak się zaczyna coś sypać to ja wpadam w panikę i muszę natychmiast coś zrobić. Właściwie nie wiem skąd mi się to wzięło.

Napisałam ja tej kobiecie, że jak chce ode mnie usłyszeć kilka słów o mnie to ja ją zapraszam na kawę i możemy sobie porozmawiać :) O ludzie, jestem kompletnie szurnięta. Nic nie odpisała. Może ją to uraziło. Trudno, to nie jest tak, że tylko jedna strona ma się starać. Chcę by ona także mi coś dała od siebie. Chcę zobaczyć na ile mój potencjalny szef byłby elastyczny. Na ile gotów przystawać na różne niestandardowe propozycje, bo ja jestem niestandardowa.

No a już pracownicy agencji reklamowych tym bardziej powinni wykazywać pewną miarą odchyłu od normy. Taka specyfika pracy i już. Tak to sobie tłumaczę :)

P. się na mnie trochę wkurzył za tę akcję z prezentacją. Na dodatek wymyśliłam sobie, że wyjeżdżam pod cholerę do sióstr. Odpocznę sobie. Poniańczę dzieci moich siostrzenic. Odwiedzę matkę może, ojca na cmentarzu.

W każdym razie P. zdenerwował się na to, że ja tak sobie lakonicznie napisałam mu na fejsie, że wyjeżdżam, że nawet z nim nie porozmawiałam o tym.

Jakoś nie mogłam tego zrozumieć. Chcę to wyjeżdżam i tyle. A on na to, żebym się postawiła na jego miejscu, że on tak mi pisze, że wyjeżdża a najlepiej to już z pociągu wysyła sms, że jedzie i wróci za tydzień. No to pomyślałam sobie, że może rzeczywiście głupio się zachowałam.

Zostałam wychowana w takim duchu, że faceci nie mają nic do gadania a tu znalazł się taki co to się czepia. Trochę mi się to podoba, nie powiem. Do tej pory chodziłam po omacku, a tu dostaję wyraźne sygnały, że pewne rzeczy są ok a inne nie. Tak postępował ze mną mój terapeuta. I rzeczywiście to mnie jakoś trzymało w ryzach.

Ech, skomplikowane to trochę i nieco wbrew mojej kociej naturze. Ok, ubieram się, jadę pozałatwiać to co trzeba i wyjeżdżam. Nie dam się depresji. Jeszcze tego brakowało.