Odejdę z latem

Z dnia na dzień, coraz bardziej doskwiera mi uczucie pustki wewnętrznej. Coraz bardziej zapadam się w siebie. Dużo milczę, mało się zastanawiam. Odliczam jedynie godziny do kolejnych poranków, bo poranki są najpiękniejszą częścią dnia. Choć dzisiaj czuję się nieco wymięta. Od kilku dni budzę się już nieco później. Z trudem wstaję. Dużo energii poświęcam na to by postawić się do pionu.

Jedyne co mi jeszcze sprawia przyjemność to poranna kawa i muzyka.

Za chwilę jadę do szpitala, moja przyjaciółka idzie na ten oddział, na którym byłam wiosną.
Jest bardzo zdenerwowana. To jej pierwszy pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Będą ją diagnozować pod kątem ChAD. Źle z nią ostatnio. Postaram się ją wesprzeć.

Myślę coraz częściej o śmierci. Myślę, czy to nie byłby głupi pomysł. Nie mam siły na życie, na to ciągłe zawieranie swoich impulsów, ponoszenie konsekwencji własnych zachowań. Jest mi bardzo ciężko. Tak, jest mi ostatnio cholernie ciężko. Tylko co z kotami? Może chcielibyście moje koty?

Wiem, że nadchodząca jesień to dla mnie wyrok. Całą zimę czekam na wiosnę i lato. Tego roku nie mogłam się jakoś szczególnie cieszyć tymi porami roku. Niejasna sytuacja życiowa przysłoniła mi urok tych dni.

Ech.. ciężki poranek. Coś się dzieje, coś jest nie tak.