Cały dzień starałam się jakoś podnieść. Pisałam to tu to tam, bo kiedy ubieram myśli w słowa to jakoś siebie słyszę. Kiedy wychodzę do ludzi, chociaż wirtualnie, to czuję bliskość drugiego człowieka.
Na jednym z forum dziewczyna fantastycznie opisała uroki zimy i jesieni. Pisała o lepieniu bałwana, gdy była szpitalu psychiatrycznym :) Pisała o spacerze w parku i szeleście liści pod stopami. I ciepłej herbacie i stopach na grzejniku.
Zrobiło się jakoś tak urokliwie. Pomyślałam sobie. Precz ze sztuczna siłownią. Po pracy postaram się zrobić sobie porządny spacer.
Dzisiaj piątek. Ciekawe co inni robią w piątki. Ja nie mam żadnych planów. Nie spotykam się z nikim. Właściwie nie zadbałam o to, więc nie mogę mieć żadnych pretensji. Poza tym, spotkania, wyjścia do pubu czy inne posiadówki, raczej nie w moim stylu. Jeszcze nie teraz. Jeszcze się tego uczę. Tego jak spędzać wolny czas.
Ale czuję się fantastycznie na myśl, że zwolniłam się z obowiązku pójścia na siłownię. Skoro to dla mnie taki dramat, to nie ma co szaleć.
A gdzie na ten spacer? Hm... No nie wiem... Trochę się boję o tym myśleć.
Może przyjemne z pożytecznym. Muszę przecież zrobić zakupy na weekend bo przecież pracuję. Coś na kanapki, jakieś owoce, warzywa. Hm.. tak. Wysiądę trzy przystanki metra wcześniej i pieszo pójdę do sklepu obok domu.
A w domku kąpiel, kolacja i dobry film w ciepłym łóżeczku. O tak właśnie :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz