Rozczarowanie

Kompletnie nie wiem jak mam to przeżywać. W moim słowniku nie ma słowa naturalność. Wszystko jest mocno przeze mnie kontrolowane. Stąd tyle niepokoju we mnie i bulimia wróciła.

Chciałabym sobie powiedzieć: "teraz przeżywam smutek" i przez jakiś czas chodzić i wzdychać. Ale może dlatego, że to nie jest tylko jedna emocja, może właśnie dlatego kompletnie nie umiem się w tym odnaleźć.

Muszę się do czegoś przyznać. Siedziałam dzisiaj rano w kolejce do lekarza ogólnego, (co zdarza mi się nie cześciej niż raz na rok) i poczułam... o mój Boże, jak bardzo zwyczajna jestem. Ja i ci ludzie. Niemili, krytykujący, plotkujący, narzekający. Ubrani byle jak a ja wraz z nimi. No i chorzy jak ja... Właśnie szłam do lekarza po skierowanie na badanie krwi. Wiedziałam, że będę musiała mówić po co mi to, i że to takie uwłaczające. Straszni ludzi, odrażający i odrażająca ja ze swoją bulimią.

Moją terapię traktowałam jak jakąś ekstrawagancję. Prywatny, ładny, freudowski, stylowy gabinet a w nim ładny freudowski terapeuta inteligent. W takich okolicznościach można było sobie pozwolić na łzy i rozmazany tusz. Atmosfera była tak podniosła, że moje większe czy mniejsze braki nie miały znaczenia. Gdzieś w środku byłam napuszona i dumna. Przez te wszystkie lata w terapii odgrywałam rolę za rolą. I ten sen sprzed kilku dni, kiedy zrozumiałam, że już nie jestem tą zapierająca dech w piersiach gwiazdą. Że straciłam swój wdzięk i czar i próbowałam to wytłumaczyć mojemu terapeucie, który wydawał się być niewzruszony moja rozpaczą.

Terapeuta miał rację mówiąc, że  nie przychodzę się tu leczyć. Ja przychodziłam obrastać w piórka utwierdzając się w przekonaniu, że jestem kimś wyjątkowym dla mojego terapeuty, że zawsze będziemy razem.

Och jak bardzo potrzebuję dowartościowania. Boję się bycia zwyczajną. Tak bardzo się boję. Nie umiem siebie szanować takiej byle jakiej. Nie umiem dać sobie prawa do bycia pospolitą.

Ale prawda jest taka, że jestem pospolita. Nie umiem tego zaakceptować.