Nie wiem od czego zacząć

Sprawdziłam umowę zawartą ze szkołą językową. Sprawdziłam czy mogę zawiesić kurs.
Płacę za angielski miesięcznie 290 zł. Biorąc pod uwagę kwoty jakie przejadam, chyba stać by mnie było chociaż na 20 sesji kryzysowych u terapeuty poznawczo-behawioralnego.
Ktoś musi mi pomóc. Coraz bardziej uświadamiam sobie, że bulimia to bardzo poważna choroba.
Muszę zrobić wszystko, by dostać się na terapię. W tym przypadku indywidualną.

Muszę sobie pomóc. Panicznie boję o środki do życia i ponowne zaciąganie długów. Tym bardziej, że mam do spłacenia jeszcze prawie 8 tys, no i miesięczne wydatki, które wciąż przekraczają moje dochody. Dlatego muszę dorabiać, co nie zawsze jest możliwe.

Jest mi strasznie źle z tym, że mamy taką piękną pogodę, a ja wstydzę się wyjść z domu.
Wstydzę się spotkać kogoś znajomego. Ten wstyd jest jakąś obsesją. Wstydzę się swojego ciała. Tego do jakiego stanu je doprowadziłam. Potrzebuję pomocy. Mam bardzo poważny problem natury psychicznej w tym obszarze.
Zadzwonię w poniedziałek do mojej byłej terapeutki. Poradzę się. Ktoś musi mi pomóc. Przecież biorę te wszystkie leki na chad i pieprzone borderline, żeby jakoś łatwiej było mi żyć. Terapii tyle lat... Nie wiem dlaczego zachorowałam na bulimię i dlaczego nigdy profesjonalnie się tym nie zajęłam.
Może dlatego, że nie miałam kontaktu z tym jak się zadłużam, a moja psychika była w rozsypce przez wiele lat. Gdy zaczęłam terapię byłam w bardzo kiepskim stanie. Zajmowaliśmy się pożarami, które powzniecałam już na każdej płaszczyźnie mojego życia. Było tego bardzo dużo. Bulimia pojawiała się i nagle znikała. Czasem na długie miesiące. Z czasem jej siła, mimo, że była obecna w różnych momentach mojego życia, bardzo zmalała. A naprawdę miałam za sobą bardzo ekstremalne zachowania związane z tą chorobą.

Chorobą - w mojej głowie to określenie brzmi dziwnie. Nigdy dotąd nie postrzegałam bulimii jako choroby.

Potrzebuję pomocy. Potrzebuję bardzo profesjonalnej pomocy.