Z dołu w górę.

Od wielu dni nie mam z nikim kontaktu, poza ekspedientką w sklepie. Nie odzywam się, nie rozmawiam z nikim werbalnie, bo pisemnie, coś tam czasem z kimś owszem. W każdym razie nie miałam pojęcia, że idę w górkę. A dzisiaj na psychoedukacji nic nie zrobiłyśmy, bo rozgadałam się strasznie. A to się ekscytowałam, a to śmiałam, po chwili płakałam.
Po wyjściu rozchwiałam się całkiem, bo zrobiło mi się głupio. Choć co prawda wychodząc przeprosiłam panią J. że tak się rozgadałam, i że zdaję sobie sprawę że mamy pracować bardziej na konkretach. Pani J. powiedziała, że absolutnie nie ma kłopotu i raz na jakiś czas możemy poświęcić spotkanie na rozmowę, zwłaszcza gdy jest taka potrzeba.
Tak czy owak, trajkotanie przez godzinę i emocje, które się uwolniły w kontakcie z drugim człowiekiem,  jak te gołębie wylatujące z gołębnika, albo wrony zerwane do lotu, bardziej wrony, tłumne, czarne i głośne, uświadomiły mi, że idę w kierunku stanu mieszanego. Niepokój połączony z jakimś pędem w głowie, wprowadził mnie w fizyczne i emocjonalne rozdygotanie.
Zrozumiałam, że to antydepresant podstępnie zrobił swoje. Zatem antydepresant idzie w odstawkę.

Jutro kwalifikacja w szpitalu wolskim.