Listy do Pana M.

Panie Michale, jest pan jedyną osobą, do której chciałabym teraz przybiec i powiedzieć o tym co się stało. Z nadzieją, że pan mnie ukoi, pocieszy. Myśli pan, że teraz powinnam być dzielna? Wie pan, pojawiło się światełko w tunelu, bo wczoraj mój szef zanim przyniósł mi wypowiedzenie zadzwonił do mojego byłego szefa, by mu opowiedzieć o tym, że musi mnie zwolnić i czy tamten by nie pomógł mi w znalezieniu pracy. Umówili się, że tamten coś wymyśli.

Potem mój obecny szef przyszedł do mnie i powiedział, że niestety musi mi wręczyć wypowiedzenie. I wiem pan co? Głos mu drżał. Wyczułam to i zaczęłam go uspokajać, że nic się nie stało, że to życie tylko, że coś wymyślę. Powiedział mi, że rozmawiał z moim byłym szefem, że może coś będzie dla mnie miał. W międzyczasie R. - były szef odezwał się od mnie i spytał co u mnie. Powiedziałam, że właśnie zostałam zwolniona a on na to, że właśnie rozmawiał z T. - moim obecnym szefem i ten obiecał zwolnić mnie z obowiązku pracy już od zaraz i mogłabym przyjść do nich i spróbować z tym projektem, który miałam realizować dorywczo. A jak przez te dwa tygodnie okaże się, że daję sobie radę zatrudnią mnie tam.

Co Pan o tym myśli panie Michale? Powinnam się postarać prawda? Nie mam póki co innego wyjścia. Ale wie pan, ten projekt jest chyba trochę beznadziejny. Szczerze to nie traktowałam go poważnie. I co teraz? Co pan myśli? Mam się strać prawda? Walczyć, być dzielną.

Jestem jeszcze w tej pracy. Wypiję kawę, i postaram się opanować sprawy związane z tą pracą i jadę do tamtej. Tam przygotowują mi laptop i biurko. Panie Michale, niech Pan mnie wspiera, bardzo się boję. Pan wie jak ja potrafię się bać i tracić kontrolę. Teraz nie wolno mi się poddać. Niech mnie pan mocno trzyma za rękę. Będę walczyć o siebie. Tylko niech pan tu będzie i nie odchodzi. Teraz bardzo Pana potrzebuję.