Refleksje.

Jak zwykle obudziłam się dość wcześnie. Jestem z tych osób, które chodzą spać z kurami a wstają bladym świtem. Dzisiaj dopadło mnie poczucie winy, że T. spał u mnie, że pozwoliłam mu się dotykać. Myślę, że to było gówniarskie. Mam ochotę się zlinczować. Alkohol to nie jest najlepszy pomysł w moim przypadku.

Napisałam wczoraj do mojego lekarza, że sięgam po alkohol dość często ostatnio i on mi odpisał tak, że poszło mi w pięty. Aż mi się głupio zrobiło. Niesamowite, ale on działa na mnie jak mój terapeuta, on też potrafił czasem postawić mnie do pionu szybciutko. Zatem koniec z alkoholem.

W poniedziałek idę do pracy i biorę się do roboty. Nawet jeśli tej pracy jest niewiele to postaram się coś konstruktywnego robić. Kiedyś miałam z pracy satysfakcję. Potrafiłam być naprawdę mocno zaangażowana. Poczucie, że robię coś istotnego, sprawiało, że czułam się bardziej dorosła. Ale to było w byłej firmie. Tam mieliśmy dużo zajęć. Praca była ciekawa. Głupio wyszło, że dostałam tej manii i zbzikowałam na punkcie jakiejś wyimaginowanej mafii, która śledziła każdy mój ruch w internecie i w komputerze.

Potem były trzy miesiące szpitala a potem potworna depresja. Nigdy potem nie byłam już tak aktywna. Przestałam być kreatywna. Strasznie bałam się zwiększonej aktywności zawodowej, myśląc, że psychoza znów wróci. Chyba tak naprawdę nigdy się z tym nie pogodziłam. Z tym, że to mi się wtedy przytrafiło. Poza tym, że miałam poczucie śledzenia mnie przez net, skontaktowałam się z jedną dużą korporacją i dużą agencją badawczą proponując im pewne przedsięwzięcie, którego byłam autorem.

Kiedy po jakimś czasie zrozumiałam, że to wynikło z choroby, że coś takiego zrodziło się w mojej głowie, rzuciłam terapię. Powiedziałam terapeucie, że jestem pacjentem psychiatrycznym i nie nadaję się do terapii. Że jestem chora, i już zawsze będę chora, i że terapia jest nie dla mnie. Rzuciłam też pracę i przyszłam do tej, w której jestem dzisiaj. Tu nie robię nic, jak wiadomo. Nie wymaga się ode mnie kreatywności, nie spoczywa na mnie tak duża odpowiedzialność. Na początku było ok. Czułam, że tu odpoczywam. Teraz jednak mam wrażenie, że wykonują pracę poniżej moich możliwości i to mnie uwstecznia i sprawia, że czuję się kompletnie nieproduktywna. Mało znacząca.

Chyba czas to zmienić. Powinnam zacząć od uczenia się obowiązkowości a co za tym idzie odpowiedzialności. Wytyczać sobie jakieś małe cele. Planować dni. Ja naprawdę nie mam żadnych obowiązków obecnie. Nie chcę to nie wstaję z łóżka. No chyba, że w tygodniu do pracy. Po pracy chcę to idę na siłownię, nie chcę to nie idę. Chcę to sprzątam, nie chcę to nie robię tego.

Tak, chyba zacznę od małych celów. Dzisiaj sobota. Cały dzień przede mną. Wstanę, zjem śniadanie. Sprzątnę mieszkanie i pójdę na siłownię. Później może ugotuję obiad sobie i dla A. Ona wczoraj upiekła pyszną zapiekankę. Upiekła i podała mi do łóżka.

No dobrze. To zacznę od małych kroczków.