Przedpiątek

Wróciłam właśnie z pracy i miałam iść na siłownię, ale moja kotka nasikała mi do butów sportowych. Wściekłam się i poszłam się najeść, potem wszystko zwymiotowałam. Teraz siedzę na balkonie z laptopem i palę.

Jutro piątek, muszę się bardziej starać w pracy. Potrzebuję efektów, żeby zarobić na utrzymanie. Muszę się starać, ponieważ także chcę sprawić przyjemność moim szefom. Chcę, by portal, przy którym pracuję zaczął wreszcie zarabiać. Kiedy oni będą zadowoleni, ja będę mogła rozpływać się w moim narcystycznym poczuciu bycia wspaniałą, najwspanialszą, najlepszą.

I tak wciąż mnie chwalą w tej pracy. Bardzo to równoważy a wręcz wygłusza moje poczucie bycia gorszą z powodu wypowiedzenia, które otrzymałam. Nawet to do mnie nie dociera, że ktoś mnie nie chciał. A powinno. My bordery panicznie boimy się odrzucenia, opuszczenia i takie tam. A tu z pomocą przyszedł R. mój stary szef. Pojawił się natychmiast.

Muszę być dobrym pracownikiem, dobrą chrześcijanką, dobrym człowiekiem. Chcę znów być doskonała i święta. Chcę być dobra dla ludzi, ciepła i serdeczna, bo takie rzeczy wracają do człowieka, bo nie umiem być opryskliwa i nieznośna. Owszem bywam może nieco chaotyczna i niezorganizowana. Miewam gorsze momenty, gdy czuję się nic nie warta i wtedy piszę do bliskich znajomych jak mi cholernie źle. A jak się już tak wypiszę i wyrzygam z tego - na nich - niestety, to znów mi lepiej i znów wracam do równowagi.

Jeśli mnie zatrudnią, jeżeli tak się stanie, to będę szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa. Oby mi dali umowę o pracę, bo oni rzadko zatrudniają na takich warunkach.

Jakie macie plany na weekend? Ja już zaczynam się bać, ale może coś wymyślę.
Nawet mam pewien pomysł.