Co to znaczy być przyjacielem osoby pogrążonej w żałobie?

Grzesiek zaskakująco milczy. Chyba skupił się na swojej urazie.
Trudno mi uwierzyć, że mógł się w tej całej sytuacji tak zachować. Tym bardziej, że miał okazję widzieć mnie w dobrym nastroju, a na sobotniej kolacji sprzed dwóch tygodniu, podziękowałam mu za jego wsparcie i obecność, W ramach zaproszenia go na tę kolację chciałam przekazać mu jak bardzo doceniam jego wsparcie i jak jest to dla mnie nieocenione. Przeprosiłam go, że musi mnie taką znosić. Powiedziałam, że te ciężkie chwile będą wracać wielokrotnie i mam nadzieję, że mnie zrozumie. Jego obecność była dla mnie bardzo ważna. Traktowałam go jak swojego mężczyznę. Byłam przekonana, że jest ktoś, kto mnie wspiera. Ze mimo, że nie mam już moich Przyjaciół to o dziwo pojawił się on i jest przy mnie.
Po tamtej kolacji wszystko się skończyło. Wyszliśmy z niej i rozeszliśmy się do domów.

Kolejne samotne wieczory tylko mnie pogrążały. Tęskniłam za nim, za jego obecnością, a im bardziej rozdzierała mnie rozpacz rozpadałam się.
Marzyłam o minionej sobocie. O tym, że będzie to nasza sobota. O tym, że będzie dla mnie czuły i dobry, że wniesie promyk światła, do którego będę mogła się uśmiechnąć, będąc pewna, że to właśnie na to czekałam. Na niego.
Zastał mnie płaczącą, zmęczoną cierpieniem i usiłowaniem doprowadzenia mieszkania do jako takiego użytkowania. Zdenerwowałam się i poczułam się jeszcze bardziej nieważna. Bo ile mógł mi dać czasu przez te kilka wieczornych godzin, na które się pojawił, kiedy ja ledwie uporałam się z bródem, by mógł przyjść do czystego mieszkania. Wyobrżałam sobie, że G. będzie gotował w kuchni, a ja jakoś ogarnę siebie mając w świadomości, że on jest, że robi coś dla nas. Krząta się po domu. Że za chwilę wyjdę spod prysznica. Ubiorę się, może umaluję i wspolnie siądziemy do stołu.
Tego mi było trzeba, normalności. Jego takiego, który w tych zlych dla mnie dniach mógł być moim promykiem.

Ta sobota powinna była zostać poprzedzona rozmową, planem na sobotę. Jakimś pytaniem na co miałabym ochotę? Oczywiście nie miałabym pojęcia, bo w tej ciągłej rozpaczy i samotni powtarzałam jedynie, że jestem tak bardzo zmęczona.

Czego on się spodziewał? Że wyskoczę radosna? Chciałam, żeby ze mną usiadł na początek, pozwolił mi wylać łzy, niemoc, żale. Nie na niego, ale na sytuację, którą wciąż przeżywam.
Chciałabym widzieć w jego oczach zrozumienie spokój. Wiem, że wtedy poczułabym się bezpiecznie, wiedząc, ze jest. Zaufałabym, że można być z kimś tak blisko.

Jest w nim więcej mroku niż we mnie. Gdy ten mrok spotkał się z moją żałobą, z moją rozpaczą przelał jakąś czarę.
Pragnę mężczyzny, przyjaciela, partnera, ale spotkałam młodego chłopaka, który funkcjonuje w innym świecie, w takim, gdzie jego mrok nie jest mu tak straszny. Inteligencja i błyskotliwość jakoś pozwalają intelektualizować słabe ogniwa.
Ale nie ma tam nic ponad to.

W każdym razie taką otrzymałam odpowiedź tego sobotniego wieczoru. Widząc jego reakcję, słysząc słowa, których nie powinien był mówić, jeśli jest to mądry życiowo człowiek.Widząc jak wstaje i wychodzi, pełen urazy.