Na pochwałę deficytów wszelakich!

No i mamy 19-stego maja proszę Państwa. A co to znaczy? A znaczy to, że czas pędzi jak cholera i ani się człowiek spostrzeże już lato. A latem proszę Państwa to ludzie sobie wyjeżdżają to tu, to tam. Z dziećmi, z psami, z kochankami.

Dzisiaj porobiłam przelewy i zostało 400 złotych na życie do końca miesiąca. I dobrze. Bo ja lubię żyć, kiedy muszę kombinować jak związać koniec z końcem. Bo co to za frajda, gdy człowiek się nie martwi o pieniądze. Od tego drodzy Państwo to się ludziom w głowie przewraca i bulimii dostają i kupują i jedzą, i papierosy palą i kupują i palą, i alkohol piją, i kupują i piją. A tak proszę Państwa nic. Tylko niepewność i strach. Wtedy proszę Państwa się wyciąga swój zeszycik i znów się wszytko rozpisuje i wylicza i podlicza i kręci głową. No nie ma, nie ma, więcej nie będzie do następnego razu.

A od tego rachowania to świat się robi bardziej kwadratowy. I widać boki i kąty proste i wiadomo gdzie góra a gdzie dół. A tak nic. Tak tylko głucha przestrzeń bez ram, bez końca. Więc niech zatem żyje brak środków na życie!

A z tym latem to jeszcze chciałam napisać, że jak ci ludzie tak jeżdżą na te wyjazdy to ja im wcale nie zazdroszczę. Tylko idę sobie do Lasu Kabackiego na spacer a potem starymi torami pod Puławską. A ludzie się grillują przy lesie z rodzinami, psami i przyjaciółmi. I pływają w tym bajorku razem z puszkami i workami z Tesco. I opalają na wygniecionej trawie. A ja przechadzam się obok i zbieram te wszystkie obrazy do koszyka wspomnień i wieczorem w domu rozsypuję na podłodze i przebieram. Jedne odrzucam w niepamięć, inne zamrażam na czasy i pory. Na aromatyczny kompot w zimowy, ponury dzień.

Nie tęsknię za tym czego nie znam. Jestem jak moje koty, których świat ogranicza się do mieszkanka na siódmym piętrze i balkonu w ciepłe dni. I mają się te koty moje całkiem nieźle. I ja mam się nieźle także - dziś :)