Powrót.

Kompletnie tego nie rozumiem. No jak tak można? Tak umierać ze strachu, być blisko decyzji o śmierci a teraz jakby nigdy nic. Radosna, energiczna, pełna werwy. Nie wiem komu zawdzięczam to, że dzisiaj tu jestem. Wybrałam życie. Wybrałam wysiłek. Wybrałam niepewność.

O szóstej rano obudził mnie budzik. Otworzyłam oczy i pomyślałam sobie, że muszę jeszcze chwilę się zdrzemnąć. No i tak drzemałam do siódmej piętnaście. A potem prysznic, śniadanie, leki, suszenie włosów, przygotowanie ubrania, makijaż, karmienie kotów i w drogę!

Na recepcji w firmie zapomniałam jedynie numeru swojego pokoju, do którego miałam wziąć klucz. Kompletne zaćmienie. Po drodze do pokoju spotkałam dziewczynę z księgowości, uściskałyśmy się. Potem zajrzałam do pokoju szefa. Pogadałam z nim w radosnym tonie. Następnie weszłam do siebie. Zobaczyłam swoje biurko i uśmiechnęłam się. Moje królestwo, nietknięte :) Włączyłam komputer. Zrobiłam kawę. Poczułam, że mam w sobie siłę do pracy. Mam to coś, czego wyzbyłam się przed szpitalem. Odczytywałam maile. Przyszedł kolega z pokoju obok i pożartowaliśmy sobie, potem T. z mojego pokoju - uściskałyśmy się.

Porozmawialiśmy sobie. Nie ukrywałam, że byłam w szpitalu psychiatrycznym. Znając życie, większość i tak o tym wie.
Pytali mnie jak było a ja odpowiadałam, że dobrze, że wypoczęłam, choć powrót do pracy był dramatyczny.

Po jakimś czasie zajęłam się pracą. Wykonałam kilka telefonów do klientów i poczułam jak ogromną radość sprawia mi to co robię. Godzinę temu moja energia sięgnęła zenitu. Wstałam i poszłam przywitać się, z tymi, których jeszcze nie widziałam, a z którymi miałam dobry kontakt. Tak mnie jakoś naszło, żeby zobaczyć tych ludzi.

Ten szpital to była tak inna rzeczywistość, że trudno teraz uwierzyć, że to miało miejsce. Jak ja tam tyle wytrzymałam?
Lekarka na odchodne powiedziała mi, że mogłabym się wstrzymać z terapią jeszcze jakieś pół roku i wtedy zobaczyć co dalej. Więc teraz życie. Jutro siłownia, która też mnie przeraża. Dzisiaj rano dzwonił facet z fundacji, tym razem odebrałam telefon. Postaram się z nimi spotkać.

Na koniec mam dla Was ważną informację. Nigdy nie dajcie się zwieść lękowi. To okropne jak może zniekształcać rzeczywistość.