Dziecko

Miałam dzisiaj sen. Dano mi pod opiekę dziecko. Kilkumiesięcznego chłopca. Jechaliśmy autem, do mojej siostry. Wiózł nas jakiś starszy pan. Ten mężczyzna był kimś bardzo znaczącym i budził we mnie jakieś skrępowanie, co było dość dużą przeszkodą. Postanowił bowiem zajechać w kilka innych miejsc, co mnie dość mocno niecierpliwiło. Po drodze wzięliśmy jeszcze jakichś autostopowiczów, też z dzieckiem.

Jechaliśmy przez jakieś małe miejscowości. Ten mężczyzna wciąż zmieniał kierunek jazdy, gdzieś skręcał, dokądś zajeżdżał, że zupełnie straciłam orientację w terenie.

Wreszcie zajechaliśmy do domku w lesie, w którym nas zostawił. Mnie i chłopca. Nie pamiętam powodu, dla którego to zrobił. Tak czy owak miałam czekać aż wróci i będziemy mogli jechać dalej.

Mijały godziny a ów mężczyzna nie wracał. Chłopiec zasnął a ja postanowiłam udać się na poszukiwanie najbliższego domu w celu uzyskania pomocy. Zostawiłam śpiącego chłopca w domku i poszłam szukać pomocy.

Tak długo kluczyłam ścieżkami w lesie, że kiedy dotarłam już do najbliższego domu nie potrafiłam wskazać miejsca, z którego przyszłam.

Początkowo zadzwoniliśmy po moją siostrę. Przyjechała wraz z moimi siostrzeńcami. Byłam przerażona, bo martwiłam się, że dziecko się już dawno zbudziło i jest wystraszone. Jeżdżąc w poszukiwaniu miejsca, w którym znajdowała się ów domek w lesie, zostaliśmy zatrzymani przez rosyjską kontrolę graniczną.

Kobieta - celniczka, dała wyraz ogromnej niechęci do mnie i zaczęła mnie ośmieszać przed innymi.
Przypomniałam sobie, że w aucie mam kilka butelek piwa. Skoczyłam po nie i wręczyłam celniczce, mówiąc, że to dobre, polskie piwo. Wówczas wyraźnie złagodniała i pozwoliła nam odjechać.

Lęk o chłopca stawał się nie do zniesienia. Wreszcie sięgnęłam po telefon i zadzwoniłam na policję, błagając histerycznym głosem o pomoc w poszukiwaniach. Policja przyjechała i poszukiwania prowadzone były już na dużo większą skalę.

Wtem na jednej z leśnych dróżek dostrzegliśmy stojącego chłopca. Tym razem wydawał się większy. Miał jakby ponad roczek. Dziecko stało i miało się całkiem dobrze. Wybiegłam z auta i podążyłam w jego kierunku. Wzięłam chłopca na ręce i zaczęłam go oglądać, próbując się zorientować w jego stanie psychicznym i fizycznym.

Wszystko było z nim w porządku. Nawet nie był wystraszony. Poczułam wyraźną ulgę. Następnie udałam się do domku w lesie, chcąc się zorientować w jakim jest stanie. Byłam także ciekawa w jaki sposób chłopiec wydostał się stamtąd.

Wszyscy odjechali a ja wróciłam na miejsce, w którym stał domek. Ku mojemu zdziwieniu dość łatwo znalazłam się na miejscu.

Weszłam do środka, do pokoju, w którym zostawiłam chłopca. Był już ranek. Przez zasłonięte okna prześwitywało słońce, rzucając nieśmiało blask na bladoniebieskie ściany pokoju. Rozejrzałam się po jego wnętrzu i pomyślałam, że jest całkiem przyjemny. Choć był zupełnie pusty. Tylko ściany i dość sfatygowany parkiet.

Pomyślałam sobie wówczas, że mogłabym tu zamieszkać. Jedyne, co budziło we mnie duży dyskomfort, to fakt, że domek stał na skraju ogromnego lasu, który budził we mnie jakiś lęk.

Nie dam rady - pomyślałam. To miejsce wydaje się dość niebezpieczne. Szkoda, bo to była by dla mnie szansa na mój własny dom. Ale ten las, tak mroczny... Postanowiłam opuścić to miejsce.

I to cały sen. W wolnym czasie postaram się go zanalizować. Myślę, że to ważny sen i symbolika w nim zawarta jest dość znacząca.