Wsparcie

Jest czwarta nad ranem a ja nie śpię. Obudziłam się i ni cholery już nie mogę spać. Trudno, będę umierać dzisiaj w pracy.

Wczorajszy plan wykonany prawie w całości. Nie wykąpałam się tylko, bo położyłam się na chwilę, słuchając muzyki i zasnęłam. Myślę, że gdzieś po dwudziestej drugiej.

I co tu robić? Kawę sobie zrobiłam, zapaliłam i włączyłam muzyczkę na yt. Lubicie Groove Armada?

No dobra, to może plan na dziś:
1) oddać książki do biblioteki
2) wykupić recepty
3) kupić bilety na pociąg
4) podlać kwiaty!
5) załatwić z organizatorem targów sprawę związaną z wymianą banerów
6) wrócić do diety (przytyłam, chyba przez picie 3 kg!)
7) nadal nie pić!!!! (HA! WCZORAJ NIE PIŁAM :)))
8) brać leki!
9) chwiać się, histeryzować i panikować po cichu

Zaraz zaraz, coś mnie wczoraj ucieszyło.. A, no tak. Bardzom dumna była z siebie, że i ten plan wykonany, i że w dzień ten atak psychozy tak dzielnie opanowałam. W sumie nikt tego nie dostrzegł chyba. Muszę siebie pochwalić za to, że tak sobie w pracy po cichutku widząc, że odpływam, i że to jakieś takie niewymowne cierpienie i ból przechodzi w objawy psychozy, zwyczajnie otworzyłam blog i tę całą utratę kontaktu z rzeczywistością skierowałam na zewnątrz, pisząc tutaj.

Cieszę się, że nie napastowałam P. W sumie już po wszystkim tylko napisałam, że źle się poczułam. Jednak on nic nie odpisał, dopiero wieczorem słowa, że jest ze mną. Ale ja już byłam pozbierana.
Ale to nic, on nie jest od tego, by mnie ogarniać. Nie wiem, czy nawet by potrafił w takim momencie.
Myślę, że od tego są już tylko specjaliści, ewentualnie moja wiedza o sobie i próba korzystania z niej.

Zaskoczyła mnie za to G., moja przyjaciółka. Po tym jak napisała, żebym jechała na izbę, i gdy ja odpisałam, że nie ma takiej potrzeby, zaczęła pisać do mnie wylewne esemesy. Pisała, że jestem silna, że jest przy mnie, że przeszłam tak wiele, że to co się teraz dzieje to pikuś, że ona wierzy we mnie, że jest dumna ze mnie, że jestem, walczę, trwam mimo choroby.

Pisała, że cieszy się, że mnie ma, że jestem jej przyjaciółką, że jest wściekła, że jest tak daleko i nie może mnie inaczej wspierać. Że to co ma wartościowego w życiu, to właśnie nasza przyjaźń, że ta więź przetrwała niejedną burzę i niejedno rozczarowanie a jednak jest i ma się dobrze. I dla niej, G. to coś bardzo wartościowego, co świadczy o jakimś zdrowiu i normalności.

Pisała, że to jedyne co jest trwałe w jej życiu i za to mi dziękuje. Z tych jej esemesów, biła wyraźna rozpacz i bezradność związana z tym co się ze mną dzieje. Poczułam jak jest jej trudno, jak jej empatia urasta do ogromny rozmiarów i staje się bólem. Poczułam coś, czego dawno nie czułam, może miałam tak z K., który niekiedy na widok mojego załamania nerwowego dostawał drgawek i zaczynał płakać z bezradności. Widziałam w jego oczach ogromne przerażenie. I to samo wczoraj poczułam ze strony G. 

I ja do niej zaczęłam pisać, zapewniać, że już po wszystkim, że już panuję nad sytuacją, że także się cieszę, że ją mam, i że jest dla mnie bardzo ważna.

Myślę, że to było coś pięknego wczoraj między nami. Dostałam wsparcie od kobiety. Także od kobiet (tak się domyślam, że to kobiety) tu na blogu. Być może do P. nie przyjęłabym tego wsparcia wcale.

Moja kochana G. Była taka dzielna. Ta jej opiekuńczość i troska dała mi wczoraj tak wiele. Muszę jej dzisiaj o tym napisać i podziękować. Może powiem coś zaskakującego, ale wczorajszy dzień był bardzo łaskawy dla mnie i ja byłam dla siebie łaskawa.

Zatem oto długoterminowe zadania na przyszłość - być dla siebie dobrą matką i budować dobre relacje z kobietami.