Pragnę zbyt mocno

Znów trudno mi pisać.

Muszę się Wam jednak do czegoś przyznać. Otóż jakiś czas temu, zaczęłam znów wchodzić na czat i rozmawiać z różnymi mężczyznami. Owszem, jakość tych rozmów pozostawia wiele do życzenia, ale zdarzają się wyjątki. W taki oto sposób poznałam jakiś czas temu Piotrka. Facet po czterdziestce, rozwiedziony. Podałam mu kiedyś numer mojego gg i tak jakoś miałam go w kontaktach, ale nie rozmawialiśmy już potem ze sobą.

Sobotni wieczór ja i P. spędziliśmy razem. W niedzielę P. wyszedł ode mnie koło południa i wydawało się, że pozostały czas spędzę spokojnie w domu. Siedziałam przy komputerze, gdy zobaczyłam, że Piotrek jest dostępny. Zagadałam do niego, na co on wyraźnie się ucieszył. Od słowa do słowa i umówiliśmy się, że idziemy gdzieś na drinka. On miał przyjechać po mnie i zabrać mnie do klimatycznej praskiej knajpeczki.

Pomyślałam sobie, że taki spontaniczny wypad zrobi mi dobrze, a odwagi nie brakło mi wcale, bo już byłam po dwóch piwach.

Piotrek przyjechał po mnie. Starszy ode mnie o 9 lat facet, dobrze wyglądający i z ogromnym poczuciem humoru. Od razu poczułam się w jego towarzystwie bardzo swojsko.

Zabrał mnie na Pragę, gdzie mieszka. Zostawiliśmy auto pod jego domem i poszliśmy do knajpki.
Zajęliśmy miejsca przy stoliku, po czym poszliśmy do baru zamówić coś do picia.

Przy barze odruchowo sięgnęłam po portmonetkę ale Piotrek stanowczo zaprotestował. Powiedział, że to on mnie zaprosił, że jestem jego gościem i mam się o nic nie martwić. Tak więc piliśmy cały wieczór drogą whisky, wychodząc od czasu do czasu na zewnątrz na papierosa.

Byłam szalenie rozbawiona, ale w miarę ilości spożytego alkoholu zaczęłam odczuwać jak bardzo tęsknię z P. Powiedziałam o tym Piotrkowi, który wiedział, że mam chłopaka, on sam zresztą spotyka się z o rok młodszą ode mnie kobietą.

I tak zaczęliśmy się rozwodzić nad naszym życiem u boku naszych partnerów, byłych  i obecnych. Doszliśmy do wniosku, że oboje jesteśmy na tyle zwariowani, że potrzebujemy więcej bodźców by móc w ogóle jakoś funkcjonować. Umówiliśmy się, że co jakiś czas Piotrek będzie mnie zabierał w różne miejsca, o ile P. mi na to pozwoli. Pomyślałam jednak, że nie powiem nic P., by nie sprawiać mu przykrości. Poza tym pomyślałam, że osoba Piotrka będzie pełnić w moim życiu określoną funkcję.

Otóż od jakiegoś czasu, czuję, że mój P., staje się dla mnie cholernie ważny. To uczucie jest o tyle trudne do zniesienia, że zaczynam potrzebować P. więcej i więcej. Jednocześnie mam świadomość, że ta potrzeba P. ma w sobie coś niezdrowego, coś neurotycznego. Jest to taki stan tęsknoty i pragnienia P, których nie da się niczym zastąpić.

Cholernie ciężko mi o tym pisać, ale to coś co jest we mnie obecnie jest tak silne, że zżera mnie od środka. I wówczas na ratunek przychodzą Ci wszyscy mężczyźni, których poznaję. Staram się złapać jakąś równowagę. Uczę się wytrzymywać bez P. na swój sposób. Uczę się nie tęsknić za nim, nie pragnąć go, nie myśleć. Robię to wszystko po to, by P. nie dojrzał we mnie tego co się we mnie rodzi, tej jakże neurotycznej potrzeby posiadania go na własność.

Wczoraj odważyłam się napisać P. SMS, mówiący o moich uczuciach do niego. Chcę by wiedział i chcę by się nie przerażał. Chcę by wiedział, że będę go chronić przed sobą, ale mogę to robić tylko w określony sposób, mianowicie odciągając uwagę od niego i przenosząc ją na innych mężczyzn.

Mam nadzieję, że z czasem ja i P. jakoś się nauczymy siebie. Że u mnie te uczucia są objawem jakieś fascynacji, która pojawia się najczęściej na początku związku, i że z czasem to minie. Teraz ważne jest, by go nie przerazić sobą.

Ach... chciałabym tyle napisać. Jednak czas nie pozwala. Mam cholerny chaos w głowie.