Będzie co będzie..

Tak napisał P., kiedy wczoraj  próbowałam wyjaśnić z nim jedną z najtrudniejszych dla mnie kwestii, a mianowicie nie uprawianie seksu na tym etapie naszej znajomości.
Zdziwicie się. Przecież tu na blogu pisałam o epizodach seksualnych z mężczyznami. Owszem. Było tak, ale prawda jest taka, że od czasu rozwodu zdarzyło mi się to jedynie dwa razy. Możecie mówić, że jestem fanatyczna lub staroświecka. Tak mówił też mój terapeuta. Wściekałam się wówczas na niego.

Nie bawi mnie sypianie z mężczyznami sztuka dla sztuki. Wynikające jedynie z fizycznego pożądania, czy z psychicznego poczucia braku kogoś, kto będzie blisko. Już nie. Naturalnie rzecz miała się inaczej, gdy wchodziłam w hipomanię czy manię. Wydawałam się sobie wówczas szczególnie wyjątkowa. Miałam poczucie, że wszyscy mężczyźni mnie pragną. To sprawiało, że stawałam się prowokująca, wyzywająca, bez jakichś specjalnych ograniczeń moralnych.

Gdy mania mijała, gdy budziłam się z tego amoku i patrzyłam na swoje dokonania, wtedy pojawiał się ogromny wstręt do siebie samej. Często nie udawało mi się tego unieść i wtedy przychodziło załamanie. Tak bywało kiedyś.

Z P. rzecz ma się nieco inaczej. Owszem bywałam ostatnio nakręcona ale bez hipomanii. Czuję, że moja percepcja ma się całkiem dobrze. Czuję, że dostrzegam to co jest, a nie to co mi się zdaje.

Ja wiem, że to kompletnie nie jest w modzie, takie chodzenie za rączkę jak dzieci i dalej nic. Ja wiem, że to takie infantylne. Takie godzące w ego mężczyzny, któremu ograniczam dostęp do siebie.

Można by pomyśleć, że zgrywam mega cnotliwą dziewicę. A i owszem można. Bez zbytniego zagłębiania się można bardzo szybko wydać osąd.

Zależy mi na tym człowieku, choć w tej chwili odczuwam złość, być może jak również i on. Złość na zasady, które są mi tak bardzo bliskie, których nie jetem stanie przeskoczyć.

Wymieniliśmy dzisiaj kilka maili. Ostatecznie stanęło na tym, że spróbujemy poznać się lepiej, a co będzie dalej to będzie.

Mam wrażenie, że jest na mnie wściekły z to wszystko. Za te moje dziwactwa. Cóż, całe życie boję się odrzucenia, a takie sytuacje są fantastyczną pożywką dla mojego lęku. Napięcie z tym związane jest we mnie ogromne. Teraz w tej chwili mam ochotę odpuścić. Odpuścić walkę o znajomość z P.,  bo nie potrafię unieść tego lęku, tej niewiadomej.