Coś jest nie tak

Hm... wróciłam ze spotkania z kolegą z byłej pracy. Byliśmy w jakimś lokalu, wypiliśmy morze piwa. Nawet się nie upiłam. Jakiś taki dzień chyba. Tego kolegi to nawet nie znałam dobrze. Widywaliśmy się czasem w firmie na zasadzie "cześć, cześć" Pierwszą godzinę przesiedziałam jak na szpilkach. Na szczęście chłopak okazał się gadułą, ale takim ciekawym. Intelektualista straszny ale interesujący. Właściwie to on głównie mówił a ja zadawałam umiejętnie pytania, tak by on mógł się wypowiedzieć.

No ale pierwsza godzina była okrutna. Plułam sobie w twarz, że się z nim umówiłam. Mimo, że zachowywał się naturalnie i mówił bardzo interesujące rzeczy to w środku gdzieś usychałam z tęsknoty za P.

Jednak zależało mi na spotkaniu z tym chłopakiem. Chciałam się przekonać jak to jest. Tak się spotkać z kimś, właściwie bez oczekiwań. Usiąść, pogadać, poznać się.

No i było bardzo ciekawie. Rozbawiał mnie i budził moje zainteresowanie. Nie byłam znudzona. Było ok.

Kiedy wróciłam do domu, odezwał się do mnie jeszcze na fb i troszkę to mnie przyprawiło o lęk. Przeraziłam się. Pomyślałam, że może on to spotkanie mógł potraktować inaczej niż ja.

Ponieważ większość wieczoru przegadaliśmy o muzyce, podsyłał mi linki do utworów, które jego zdaniem są warte odsłuchania. 

Pomyślałam sobie, że już wystarczy, że już dość. Teraz chcę zostać sama, teraz chcę być myślami blisko P. Pisałam smsy do P. Tak bardzo go potrzebowałam. Ale nie umiałam mu tego napisać. Nie miałam odwagi powiedzieć, że kompletnie wariuję. Najchętniej zasypałabym go tymi esemesami. Ciężko, cholernie ciężko. Potrzebowałam go blisko, jak najbliżej. 

W tym czasie M., ów kolega podsyłał mi utwór za utworem. Muzyka okazała się niesamowicie kojąca. Tak jakby wiedział czego mi trzeba. Tak jakby muzycznie był mną. Czułam jak powoli się odprężam. Zaczęłam się unosić. Poczułam ulgę i ogromną  potrzebę płaczu. Płaczu wynikającego z odprężenia, jakie fundował mi M. 

Już ciii.. już...Już dobrze. Dobrze. Coś mi się pomieszało. Przecież nawet dobrze nie znam P.