O relacjach z P. i nie tylko

No cóż, nadal śpię bardzo krótko. Poszłam spać po pierwszej a wstałam o piątej trzydzieści. Dziś już czwartek, a zatem zbliża się weekend. Tym razem już się tak nie obawiam.

Odkąd pojawił się P. lęk przed samotnością znacznie osłabł. Bardzo lubię spędzać z nim czas. To fantastyczne, że mieszkamy tuż obok siebie. Przez okno mojego mieszkania widzę jego blok.

Przez ostatnie dni widywaliśmy się codziennie. Mam na myśli czas spędzony po pracy. Postanowiłam jednak, że wczorajszy dzień spędzimy osobno. Wyszło jednak troszkę inaczej. Po pracy wybraliśmy się razem na nieplanowany. krótki spacer, odwiedzając po drodze kilka miejsc, w których każde z nas miało coś do załatwienia. I to było całkiem miłe. Następnie rozeszliśmy się do swoich domów.

Staram się stopniować intensywność tej znajomości, ze względu na moje obawy związane z dość szybkim spłyceniem mojego zaangażowania. Wiadomo bowiem, że bpd wchodzą w intensywne ale krótkotrwałe związki. Tak jest z pewnością w moim przypadku.

Szalenie ekscytuję się nowo poznanymi osobami. Zachłystuję się nimi, idealizuję, maksymalnie eksploatując znajomość. Następnie zapał diametralnie się zmniejsza. Pojawia się potrzeba dyskredytacji, która wpisuje się w chwiejność borderline.

Toteż pracuję bardziej nad "chłodnym" oglądem sprawy. Tak, by jakoś równoważyć moje odczucia.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak zareagowali moi bliscy. Mam na myśli przyjaciółki, matkę i siostry. To zabawne, ale pierwsze pytanie. jakie padało z ich strony, gdy wspominałam o poznaniu P., to pytanie o wiek :)

Moja starsza siostra napisała mi coś bardzo mądrego, coś o czym kiedyś mówił mi Pan M.
Otóż subtelnie zwróciła uwagę na mój egoistyczny stosunek do mężczyzn i przedmiotowe ich traktowanie.
Wspomniała także o moich skłonnościach mylenia relacji damsko-męskich z relacją ja- terapeuta, czy ja - ojciec, tudzież brat.

Matka także zareagowała dość przychylnie na wiadomość o P. , co mnie niezmiernie zaskoczyło, ponieważ ona raczej dezawuuje moje znajomości z mężczyznami, uważając ich za gatunek gorszy i kompletnie nieprzydatny.

Przyjaciółki poradziły nie uprzedzać faktów, a K. mój były partner i przyjaciel doradzał dużą szczerość z P. w obrębie pojawiających się obaw i ewentualnej chęci natychmiastowego wycofania się z tej znajomości.

Przy takim wsparciu naprawdę dużo łatwiej jest mi się zapuszczać w obszary dość nieznane. Potrzeba nadmiernej kontroli ustępuje miejsca naturalnej ciekawości i otwartości.

Jeżeli to co napisałam brzmi dość technicznie, to spieszę wyjaśnić, że taki był cel tego wpisu. A mianowicie próba zrozumienia i nazwania tego, co w tej chwili zaprząta mój umysł.

Jeżeli możecie dodać swoje spostrzeżenia, będę wdzięczna.

Miłego dnia.

P.s. Wygląda na to, że bulimia jest w uśpieniu, ale to chyba zrozumiałe w obecnej sytuacji.