Tak jakoś o facetach.

Niedziela leniwa jak nigdy. Krzątam się po domu, obiad gotuję. K. mój eks, pomaga mi przez skype w tym obiedzie. No zobaczymy co nam wyjdzie z tego wspólnego gotowania. Wymyśliłam sobie, że zrobię paprykę faszerowaną. Jeszcze chwila i będzie gotowe. K. poradził mi jeszcze by zrobić do tego sos serowy. Śmietanę 30% mam zagotować i dodać trochę startego, żółtego sera i trochę pleśniowego.

Gotowanie może być całkiem przyjemne, ale nie wiem jakby to było gotować tak co dzień. Bo mąż, bo dzieci. Źle mi się to widzi. Oj, źle. A tak kotom suchej karmy wsypię, mleka kociego dam i po robocie.
Za to moje współlokatorka A. gotuje wyśmienicie. Ma zmysł, nie powiem.

Kiedyś gotowałam dość często. Jak jeszcze obchodziłam święta to w domu był taki zwyczaj, że ja piekłam ciasta bo mi wychodziły super. A potem pięć lat lenistwa, bo K. piekł i gotował. Czasem tylko poprosił mnie bym ugotowała mu jakiejś zupy, bo dla niego zupa była zbyt banalna do robienia.

Jak przyjeżdżaliśmy do mojego rodzinnego domu, albo do domu moich sióstr to tak się przyjęło, że to K. gotował nam wszystkim. Dobrze z nim miałam. Za to jak gotował to taką rozpierduchę w domu robił, że się wściekałam na niego. Ale K. mawiał, że podział obowiązków musi być. On gotuje a ja sprzątam.

Kiedy byliśmy z K. to on wówczas pracował jako handlowiec w firmie z oprogramowaniem. Kiedyś robił coś dla Michała Urbaniaka, tego muzyka jazzowego. I Urbaniak przyjeżdżał do nas do domu, bo K. mu coś tam instalował. K. miał bardzo dobry kontakt ze wszystkimi. Kiedyś w liceum organizował koncerty. Co się napił z tymi wszystkimi muzykami i najarał to jego.

Kiedyś jechaliśmy w Wawie tramwajem i obok nas chłopaki z Kalibra 44 i zobaczyli K. i zaraz do niego jak do starego kumpla. Ja też nie mam barier w kontakcie ze znanymi osobami, tylko u mnie ta różnica, że dla mnie to oni tacy sami jak wszyscy i mi się nawet z nimi jakoś specjalnie gadać  nie chce. A K. to miał świra na punkcie muzyki i potrafił gadać o tym w nieskończoność.

Potem jak się rozstaliśmy z K. to on pieprznął to wszystko i wyjechał do Anglii. Tam został szefem kuchni na polu golfowym. Był taki moment, że miałam wyjechać do niego. Miał mi pomóc. Ale z drugiej strony tu w Wawie to ja mam opiekę medyczną jak się patrzy a tam nie wiadomo jakby było.

Poza tym wkurzało mnie to, że on utrzymuje wciąż kontakt z tą swoją byłą laską, która też mieszkała w tym samym mieście co on. Ona była siostrzenicą bardzo znanego artysty. K. się trochę tym podniecał, a mnie to wkurzało. Ale nie wyszło im razem. (i bardzo dobrze, mówię to jakem pies ogrodnika)

Czasem myślę o K. że moglibyśmy wrócić do siebie. Tylko jakby to nasze życie wyglądało. Chlanie, ćpanie i imprezy. Ja tak nie chcę.

Przyglądam się P. a on taki spokojny i mi z tym dobrze. Bo i ja się uspokajam. Nie pędzę jak głupia. Zwyczajnie dobrze mi z nim.

A dzisiaj podjęliśmy decyzję o wyjeździe na urlop. I będziemy jechać we wrześniu. Jeszcze nie mówiłam P. ale chciałabym by pojechała z nami G. moja przyjaciółka. Mówię jej dzisiaj, żeby brała kogoś ze sobą i jedziemy. Będziemy się lenić do bólu. A G. na to, że pomysł fajny, że pomyśli. Toteż muszę spytać P. co on na to.

Wczoraj wracaliśmy z P. ze Starówki. Szliśmy ze sobą za ręce a w końcu P. mówi do mnie,wiesz kto jest za nami? Kto? Pytam. A on na to, że nasz szef. No a w firmie to raczej się nie obnosimy z tym, że jesteśmy razem. No i ja od razu w panikę, że co by to było. No ale co by właściwie było? No co? Co to jakiś wstyd jest, czy jak? Sama już nie wiem o co mi chodzi. Może o to, że tak dziwnie kręcić z chłopakiem z firmy.

No ale w sumie to mi wszystko jedno. Niech gadają. Co to P. jakiś dzieciaty, żonaty? Nie, ani ja. No to o co chodzi? ech...

No tak o facetach dzisiaj trochę. Ale powiem wam, że czuję taki mały dyskomfort bycia z kimś. Na szczęście w przyszły weekend przyjeżdża do mnie moja polonistka z liceum i z nią spędzę ten czas. Także może zatęsknię za P. I wszystko wróci do jakiejś tam normy.