Niszcząca samotność

Czas po pracy jest dla mnie szczególnie trudny. Ta piękna pogoda i samotność cholernie się wykluczają a jednak tak to u mnie wygląda. Być może uda mi się wyjść na jakiś spacer z kolegą z tej nowej pracy. P. wydaje się być bardzo miły. Siedzimy razem w jednym pomieszczeniu, na vis a vis siebie. Mieszkamy w tej samej dzielnicy, tuż obok.

Być może to będzie jakieś rozwiązanie dla mnie, by nie być samej albo nie ładować się w jakieś dość obficie zakrapiane alkoholem imprezy, po których mój stan psychiczny ulega znacznemu pogorszeniu.

W sobotę T. zabiera mnie do teatru Capitol na nagranie wywiadu z aktorkami "Klimakterium" Wczoraj zadzwonił i spytał czy nie chciałabym dołączyć do ich ekipy i pomóc. Zgodziłam się. Materiał ma się pojawić na ich profilu fejsbukowym i stronie - informujących o wydarzeniach kulturalnych.

Nie mam planów na niedzielę. Być może powinnam odwiedzić młodego. Wciąż siedzi w szpitalu psychiatrycznym i wydzwania do mnie. Mocno ograniczyłam mu dostęp do siebie.

W pracy idzie jakoś słabo. Teraz, gdy ten nienaturalny entuzjazm minął mam wrażenie, że jest to ciężki temat. Przeraża mnie to, bo mam krucho z pieniędzmi. Postanowiłam jednak wziąć mały kredyt gotówkowy tak, by dwa najbliższe miesiące przeżyć w miarę komfortowo. Tak też zrobiłam. Opłacę teraz mieszkanie z góry za dwa miesiące, zaległe rachunki i zostanie coś na życie.

Bardzo mi ciężko z tym wszystkim samej. Mam wrażenie, jakbym żyła na bezludnej wyspie.
Chwilami jest to tak trudne do zniesienia, tak przytłaczające, że tracę grunt pod nogami. Tracę sens tego wszystkiego, co robię.

Jedna z czytelniczek mojego bloga, zaproponowała mi opłacenie trzech sesji terapeutycznych. Byle bym poszła i dała sobie pomóc. To dla mnie wyzwanie. Nie umiem przyjąć aż takiej pomocy. Dla mnie to nie do pomyślenia.