To, co dalej...

Wczoraj byliśmy z P. w teatrze. Kiedy się spotkaliśmy na stacji, byłam dziwnie najeżona kolcami. Niby byłam miła, uśmiechałam się, ale tworzyłam duży dystans. Patrzyłam na niego i jakoś nie mogłam zrozumieć kim jest ten człowiek i co robi w moim życiu. Być może to była reakcja na poprzedni wieczór, a dokładnie fakt, że wymieniliśmy kilka maili. Maili, które dotyczyły mojego stosunku do seksu na tym etapie znajomości.

Pomyślałam sobie, że mu się to bardzo nie spodobało, że wymyślam jakieś takie bzdury. Uroiłam sobie w głowie, że jest zły a wtedy ja zaczęłam złościć się na niego. Pomyślałam sobie, że jeśli mu się to nie podoba, to nie ma sprawy. Nie zatrzymuję go. Może kiedyś znajdzie się ktoś, kto zrozumie.

Tak więc, gdy się spotkaliśmy byłam nieco oschła. W którymś momencie zdobyłam się jednak na szczerość i powiedziałam, że czuję, że tworzę duży dystans i niestety nie umiem go na tę chwilę przeskoczyć. Zaczęliśmy o tym rozmawiać. I tak jakoś od słowa do słowa, no i ten wspólnie spędzony czas w teatrze i skruszałam trochę, i zaczęłam być sobą.

Po spektaklu pojechaliśmy coś zjeść a potem przyjechaliśmy do mnie. Piliśmy wino, rozmawialiśmy i próbowaliśmy, (ja na pewno) kontrolować pociąg fizyczny. Było ciężko ale udało się. P. został do rana. Zasnęliśmy przytuleni. Rano zrobiłam śniadanie, trochę porozmawialiśmy i P. wyszedł.

Odczuwam jednak jakiś niepokój. I zastanawiam się czym on jest. Otóż obawiam się, że nie mam takich bliskich doświadczeń z mężczyznami, które nie kończyły by się na łóżku. Wyjątkiem był terapeuta.
Zaczynam dostrzegać jak trudny jest to obszar. To upiornie trudne budować relację opartą.... no właśnie.. opartą o wszystko inne, ale nie seks. Cholernie tu się trzeba starać. Dawać z siebie więcej, mocniej wnikać w tę drugą stronę. Angażować się.

Cóż, przyznam, że to dla mnie nie lada wyzwanie. Związek bez ekscytacji seksualnej wydaje się zbyt nudny i banalny. W związku z powyższym zastanawiam się co robić. Ano trzeba do tej znajomości wprowadzać nowe elementy wydaje mi się. Tylko nie wiem jakie cholera.

Myślę, że dobrze byłoby tę relację oprzeć na wspólnych doświadczeniach. Wiecie, wspólne wyjścia, które będą dobrym materiałem dla jakiejś wspólnej płaszczyzny. Rozmów, dyskusji, jakichś powiązań.

Cholernie to trudne i tu dopiero zaczynam się wściekać. I tu zaczynam się zastanawiać, czy ja mam w tym obszarze cokolwiek do zaoferowania. Ta cała sytuacja jest dla mnie ogromnym wyzwaniem, ponieważ wymaga ode mnie jakiegoś zaangażowania w to co mnie otacza. Nie skupiania się wyłącznie na sobie.

Cholernie trudny orzech do zgryzienia. I to jest właśnie to, co chciał przepracować ze mną mój terapeuta. Tylko nie wiedziałam wtedy o co mu chodzi...